Stefan Jędrychowski

Stefan Jędrychowski (ur. 19 maja 1910 w Warszawie zm. 26 maja 1996 w Warszawie - polski publicysta, polityk, z pochodzenia Żyd.

W okresie międzywojennym członek organizacji lewicowych intelektualistów w Wilnie, współwydawca czasopisma Po prostu, współpracownik Żagarów, przyjaciel Czesława Miłosza, opisany w jego książce pt. Zniewolony Umysł.

Po 17 września 1939 za namową Józefa Stalina i Wandy Wasilewskiej posłował do Rady Najwyższej ZSRR. W 1943 współorganizator Związku Patriotów Polskich i armii polskiej w ZSRR. Od 1944 członek Polskiej Partii Robotniczej, następnie w Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, w latach 1956-1971 zasiadał w Biurze Politycznym KC PZPR.

W 1944 skierowano go do wydziału informacji i propagandy w PKWN, przejściowo bywał również ambasadorem w Paryżu i Moskwie. W latach 1945-47 zajmował się w rządzie żeglugą i handlem zagranicznym. W latach 1951-56 pełnił funkcję wicepremiera, po dymisji Adama Rapackiego w wyniku nagonki marcowej przejął resort spraw zagranicznych, a w początkowym okresie ekipy Gierka (1971-74) pełnił funkcję ministra finansów. W latach 1956-1968 przewodniczył Komisji Planowania przy Radzie Ministrów.

Wyznaczony na posła do KRN (1944-47), później regularnie pełnił mandat w Sejmie RP i PRL (1947-72). W latach 1985-1990 - członek Rady Naczelnej ZBoWiD.

Nigdy nie stanął przed sądem za swą zdradziecką działalność w ZPP i PPR.