Bolesław Mołojec ps. Edward Długi (ur. 9 lutego 1909 w Henrykowie koło Tomaszowa Mazowieckiego, zm. 29 lub 31 grudnia 1942 w Warszawie) - działacz komunistyczny.

W latach 1935-36 był członkiem Sekretariatu KC KZMP, w czasie wojny domowej w Hiszpanii był w stopniu majora dowódcą Brygady Międzynarodowej im. Jarosława Dąbrowskiego. W 1939 przebywał w Paryżu, gdzie kierował Tymczasowym Ośrodkiem Kierowniczym KPP, następnie (1940) przebywał w ZSRR

Od jesieni 1941 r. w Polsce był członkiem Grupy Inicjatywnej i współzałożycielem PPR, dowodził Gwardią Ludową. Został oskarżony o zabójstwo Marcelego Nowotki i zabity na polecenie władz PPR.

28 listopada 1942 roku na ulicy koło Dworca Zachodniego w Warszawie znaleziono zwłoki mężczyzny - jak się później okazało Marcelego Nowotki. Bolesław Mołojec, który był z nim ostatni, wyjaśniał, że na ulicy zostali zaatakowani przez nieznanych sprawców, którzy przyłożyli mu pistolet do pleców - Nowotko zginął, a jemu udało się uciec. 5 grudnia Mołojec zawiadomił Komintern (czyli Georgi Dymitrowa, który "opiekował się" PPR) o śmierci Nowotki.

Po śmierci Nowotki kontrolę nad radiostacją przejął Bolesław Mołojec, który zaczął podpisywać się na depeszach jako I sekretarz - wg opinii Pawła Findera, niezgodnie z przyjętą przed wylotem do kraju zasadą, że ewentualnym następcą Nowotki na stanowisku I sekretarza będzie właśnie Finder. W atmosferze wzajemnej podejrzliwości po niejasnej śmierci Nowotki oraz pod wpływem trudnej osobowości nowego I sekretarza, w kierownictwie PPR pojawiły się konflikty i oskarżenia o prowokacje i zdradę. Podejrzenia skupiły się na Mołojcu. Bez przesłuchania samego zainteresowanego, bez dokładnego śledztwa i bez wiedzy Moskwy postanowiono Mołojca zlikwidować. Wykonanie wyroku powierzono Jankowi Krasickemu z ZWM, który zastrzelił Mołojca 29 lub 31 grudnia 1942. Prawdopodobnie kilka tygodni później zlikwidowano również brata Mołojca, Zygmunta ("Anton") - kilkakrotnie stwierdził on, że na rozkaz brata zastrzelił człowieka, z którym spotkał się Bolesław. Aby usankcjonować te działania powołano partyjną komisję, do której zaproszono darzonego autorytetem Teodora Duracza ("Profesor"). W skład "komisji Duracza" weszli również Paweł Finder, Fornalska i Gomułka, którzy wcześniej zdecydowali o zlikwidowaniu oskarżonego. Raport komisji został przedstawiony Moskwie 9 stycznia 1943, a kierownictwo nad PPR i GL przejął Finder.