Jerzy Aleksander Popiełuszko (ur. 14 wrze­ś­nia 1947 roku w Okopach, za­mor­do­wa­ny 19 października 1984 roku we Wło­cławku) – polski prezbiter rzym­sko­ka­to­li­cki, kapelan warszawskiej „Solidarności”, obrońca praw człowieka w PRL, za­mor­do­wa­ny przez funkcjonariuszy Służby Bez­pie­czeń­stwa, błogosławiony Kościoła ka­to­li­ckie­go.

Sługa Boży ks. Jerzy Popiełuszko urodził się 14 września 1947 w Okopach na Ziemi Podlaskiej. Wczesne dziecięctwo spędził we wiosce swojego pochodzenia, gdzie jego rodzice, Marianna i Władysław, mieli niewielką posiadłość ziemską. W pobliskiej Suchowoli ukończył szkołę podstawową oraz liceum; tam też jako ministrant związał się z duszpasterstwem parafialnym. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości w 1965 r. wstąpił do Seminarium Du­cho­w­ne­go w Warszawie. Klimat głębokiego życia religijnego w domu rodzinnym, przeniknięty pobożnością maryjną, uformował w nim od wcze­s­nych lat rysy silnej duchowości, które z upływem czasu doprowadziły go do głębokiej, dojrzałej wiary i niezwykłej posługi duszpasterskiej. Jerzy wyniósł z domu rodzinnego przekonanie, że Bóg i sprawy Boże są najważniejszymi wartościami w życiu, których nie mogą przesłaniać ani przewyższać żadne inne.

Lech Wałęsa (TW Bolek) - ks.Jankowski - ks.Popiełuszko

Podczas studiów seminaryjnych w latach 1966-1968 odbył przy­mu­so­wą służbę wojskową w spe­cjal­nej jednostce wojskowej w Bartoszycach. Tutaj zaznaczył się wielką odwagą i wytrwałością w zachowaniu swoich przekonań i postaw religijnych, za co spo­ty­ka­ły go nieustanne szykany i kary ze strony dowództwa woj­sko­we­go. Pobyt w jednostce bardzo nadwyrężył stan jego zdrowia. Wkrótce po powrocie do Se­mi­na­rium przez dłuższy czas musiał spędzić w szpitalu i poddać się operacji tarczycy. Po święceniach kapłańskich w 1972 r. pełnił posługę dusz­pas­ter­ską jako wikariusz w parafiach podwarszawskich w Ząbkach (1972-1975) oraz Aninie (1975-1978), a następnie w Warszawie, w parafii Dzieciątka Jezus. W 1979-1980 prowadził katechezy dla studentów medycyny w kościele uniwersyteckim p.w. św. Anny. W tym czasie został również diecezjalnym duszpasterzem służby zdrowia.

Ze względów zdrowotnych w 1980 r. został przeniesiony jako rezydent do parafii św. Stanisława Kostki na Żoliborzu. Od czasu strajków sierpniowych w „Hucie Warszawa” związał się niezwykle ofiarnie z duszpasterstwem świata pracy, rozumiejąc je jako palące wyzwanie duszpasterskie dla Kościoła tego czasu i niezwykłą szansę ewangelizowania środowisk pracy, poddanych dotychczas programowej, zmasowanej ateizacji. Po wpro­wa­dze­niu stanu wojennego ten kierunek posługi ks. Jerzego znalazł jeszcze większe pogłębienie w szeroko zakrojonym duszpasterstwie prze­śla­do­wa­nych, dotkniętych cierpieniem fizycznym jak i moralnym czy ubóstwem. Od stycznia 1982 r. włączył się bardzo czynnie w comiesięczne Msze św. za ojczyznę, nadając im wkrótce niezwykłego rozmachu i duchowej głębi, co zaczęło przyciągać na te spotkania liturgiczne coraz większe tłumy uczestników. W specjalnych homiliach – opierając się na encyklikach społecznych i przepowiadaniu Jana Pawła II oraz kard. Stefana Wy­szy­ń­skie­go – podejmował palące tematy odnowy religijnej i moralnej, które łączyły się z aktualnymi kwestiami natury społecznej i politycznej. W takim kontekście mówił także o bolesnych problemach deptania przez rządzących elementarnych praw ludzkich, godności człowieka, łamaniu sumienia, przymusowej ateizacji i programowej deprawacji, jakiej poddawane jest społeczeństwo przez system polityczny. Nauczanie to faktycznie było niczym innym, jak tylko przypominaniem nauki społecznej Kościoła.

Mordercy Popiełuszki – Piotrowski, Pietruszka, Chmielewski, Pękala

Jako reakcja na tę posługę, aparat władzy komunistycznej uruchomił przeciw niemu na ba­r­dzo szeroką skalę kampanię zniesławiania i represji, uka­zu­jąc go jako niebezpiecznego wichrzyciela ładu społecznego, politycznego agitatora, os­kar­ża­jąc go wreszcie o działalność antypaństwową o charakterze politycznym, z czym w parze szły nieustanne prowokacje aparatu policyjnego oraz poczynania sądowe.

zwłoki ks. Jerzego Popiełuszki

W nocy 19 października 1984 r. został uprowadzony przez oficerów służb specjalnych MSW i brutalnie za­mor­do­wa­ny. Pogrzeb, który zyskał spon­ta­nicz­nie miano „historycznego” ze względu na jego wymowę religijno-patriotyczną jak i ponad półmilionową liczbę jego uczestników, odbył się w Warszawie 3 listopada. Ciało za­mę­czo­ne­go kapłana, na usilne prośby licznych środowisk, zostało złożone przy świątyni na Żoliborzu, gdzie prowadził posługę duszpasterską.

gen. Kiszczak szef SB odpowiedzialny za zabójstwo księdza Popiełuszki z Lechem Wałęsą (TW Bolek)

Rozszerzająca się sława mę­cze­ń­stwa ks. Jerzego Popiełuszki, jaka zrodziła się spontanicznie po jego śmierci, czemu to­wa­rzy­szy­ła sława świętości życia, nie­zwy­kle liczne łaski – notowane wprost w setkach przypadków – przypisywane jego wsta­wien­ni­c­twu u Boga, następnie prośby kierowane z Polski i z zagranicy do Biskupa Warszawy czy także bezpośrednio do Stolicy Apo­sto­l­skiej o stosowności rozpoczęcia postępowania beatyfikacyjnego, doprowadziły w 1997 r. do otworzenia przez kard. Prymasa Józefa Glempa kanonicznego procesu beatyfikacyjnego o męczeństwie za wiarę.

Prace procesowe od 2002 r. są kontynuowane w Kongregacji Spraw Ka­no­ni­za­cyj­nych w Rzymie pod kątem oceny autentyczności jego męczeństwa w rozumieniu prawno kanonicznym.