Różowy salon - określenie środowiska politycznego, a także wspierających go środowisk medialnych, artystycznych, prawniczych, które popierać miały tzw. politykę "grubej kreski" (rozumianą jako politykę wyrozumiałości wobec byłych działaczy komunistycznych, a nie według historycznego znaczenia tego wyrażenia.

Według osób używających tego wyrażenia "różowy salon" ma się wywodzić z liberalnej i lewicowej części opozycji w czasach PRL, w latach 70. XX wieku skupionych wokół KSS KOR (nazwanych przez Zygmunta Wrzodaka "różowymi hienami"), a także z katolickich środowisk skupionych wokół Ruchu Znak i części Klubów Inteligencji Katolickiej (określanych jako "katolewica".

Różowy salon miał stanowić intelektualne zaplecze rządu Tadeusza Mazowieckiego, a następnie Unii Demokratycznej i Unii Wolności. Za głównego przedstawiciela różowego salonu uchodzi Adam Michnik.

Hasło różowy salon zostało użyte w książce Waldemara Łysiaka Rzeczpospolita kłamców – Salon.

Różowe hieny z KOR - określenie użyte wobec działaczy KOR przez Zygmunta Wrzodaka 28 czerwca 1996 w czasie obchodów 20. rocznicy czerwca '76. Wrzodak powiedział w zakładach w Ursusie: "Różowe hieny z KOR, żerujące na robotnikach, Kościele i ojczyźnie, miały jeden cel – dorwać się na naszych plecach do władzy."

W późniejszych wywiadach Wrzodak doprecyzował, że mówiąc o różowych hienach z KOR miał konkretnie na myśli takie osoby jak: Zbigniew Bujak, Władysław Frasyniuk i Adam Michnik. W rozmowie z dziennikarzem "GW" Wrzodak wyjaśnił, że "winą różowych hien" jest "bieda panująca w Polsce po 1989 r.", bo to "oni mieli władzę". W jego ocenie "przy Okrągłym Stole porozumieli się komuniści i agenci komuny".

W oświadczeniu z czerwca 2005 r. Wrzodak, razem Andrzejem Kierzkowskim i Januszem Mierkowskim, napisał: "Oskarżamy elity KOR-owskie o biologiczne niszczenie Narodu Polskiego".