Édouard Daladier

Édouard Daladier (ur. 18 czerwca 1884, zm. 10 października 1970) – francuski polityk.

Éduard Daladier urodził się w dniu 18 czerwca 1884 r. W latach 1919-1940 był deputowanym do parlamentu, kilkakrotnie ministrem różnych resortów (m.in. kolonii – 1924-1925, robót publicznych – 1930-1932, wojny – 1936-1937). Trzykrotnie był też premierem rządu – w 1933, 1934 i od kwietnia 1938 do marca 1940 r. Był jednym z przywódców Partii Radykalnej. Kiedy afera Stavisky'ego przesądziła o upadku rządu Camille'a Chautempsa prezydent powierzył mu sformowanie nowego gabinetu. Słynął z nieudolności i korupcji.

Zwolennik ustępstw na rzecz Hitlera kosztem krajów Europy Środkowo-Wschodniej, odpowiedzialny za pozostawienie Polski bez pomocy w obliczu najazdu na nią Hitlera a później Stalina.

We wrześniu 1938 r. podpisał układ monachijski, w wyniku którego Czechosłowacja utraciła Kraj Sudetów, fortyfikacje i możliwość skutecznej obrony, a 15 marca 1939 – niepodległość. Stał na czele rządu w pierwszym etapie II wojny światowej, odpowiedzialny za tzw. dziwną wojnę którą to cechą było tchórzostwo wobec Hitlera. W 1940 r. został aresztowany przez rząd Vichy, sądzony w 1942 r. w Riom, a następnie deportowany do Niemiec i uwięziony w obozach koncentracyjnych w Dachau oraz w Buchenwaldzie.

Mimo kompromitującej nieudolności został w 1946 r. wybrany deputowanym do Zgromadzenia Konstytucyjnego IV Republiki, zaś w latach 1946-1958 – do Zgromadzenia Narodowego. W latach 1947-1954 był przewodniczącym Ugrupowania Lewicy Republikańskiej, w 1957-1958 przewodniczącym Partii Radykalnej. Sprzeciwiał się utworzeniu Europejskiej Wspólnoty Obronnej, występował także przeciwko układom paryskim. Przeciwnik prezydenta de Gaulle'a, protestował przeciwko ograniczeniu roli parlamentu w Konstytucji V Republiki.