Feliks Kon (ur. 30 maja 1864 w Warszawie, zm. 30 lipca 1941 w Moskwie) — komunista pochodzenia żydowskiego, działacz ruchu robotniczego.
Urodził się jako syn Pauliny (1836–1916) z domu Heilpern, siostry Maksymiliana. Z zawodu historyk i dziennikarz. Członek I Proletariatu. Aresztowany w 1884, został osadzony w Cytadeli Warszawskiej. W 1886 skazany na osiem lat katorgi. Uczestniczył w rewolucji w 1905. Adwokat – obrońca w procesach politycznych w czasie rewolucji 1905 roku. Od 1906 przewodniczący PPSLewicy, brał udział w wydarzeniach z 1917.
Feliksa Kona ps. Bolesławski, Stróżyński i in. (1864-1941), historyk i publicysta, działacz Proletariatu I., członka Rosyjskiej Komunistycznej Partii (bolszewików) PKP(b), wroga odrodzenia Polski, od 1904 r. członka PPS, jednego zprzywódców jej lewego skrzydła, uczestnika rewolucji październikowej. W 1917 r. członka Centralnego Komitetu Wykonawczego PPS-lewicy w Rosji, a od 1918 r. członka RKP (b) i funkcjonariusza Biura Polskiego przy KC RKP (b).
F. Kon należał do zdrajców Polski, wyjątkowo niebezpiecznych. Podczas wojny polsko-sowieckiej w 1920 r. był wysokim funkcjonariuszem sowieckiego ośrodka wojennorewolucyjnego w Tymczasowym Komitecie Rewolucyjnym Polski w Białymstoku, któremu przewodniczył Julian Marchlewski ps. Karski, Kujawiak i in. (1866-1925). Brał udział w organizowaniu terroru sowieckiego i wprowadzania rządów bolszewickich na zajętych ziemiach polskich.
F. Kon po klęsce bolszewików w Polsce zostaje wysokim funkcjonariuszem Międzynarodówki Komunistycznej (MK). W latach 1922-1923 jest na stanowisku sekretarza Komitetu Wykonawczego MK, kierując m.in. dywersją i destabilizacją w państwie polskim. W 1941 r. Sowieci mianują Kona na pierwszego kierownika redakcji polskiej Radia Moskiewskiego. Uprawiającego wrogą propagandę skierowaną na oczernianie patriotycznych ugrupowań niepodległościowych, oskarżanie władz Polskiego Państwa Podziemnego i jego rządu w Londynie, formacji polskich zbrojnego oporu przeciwko okupacji niemieckiej, sowieckiej, partyzantce komunistycznej, złożonej z oddziałów sowieckich i Armii Ludowej, podległych dowództwu sowieckiemu, dokonujących zbrodni przeciwko Narodowi i państwu polskiemu w latach 1939-1947.
Feliks Kon, płytki żydowski komunistyczny krzykacz, jak pisze o nim Jan Alfred Reguła w .Historii KPP., jest przykładem międzypokoleniowej działalności partii komunistycznych przeciwko Polakom i Polsce. F. Kon jest obecny w .Proletariacie I., PPSlewicy, SDKPiL, KPRP, KPP i PPR. Kon jest więc uosobieniem partii służących Związkowi Sowieckiemu, wrogiemu niepodległości państwa polskiego.
Kolejni przywódcy i funkcjonariusze zmieniających nazwy partii komunistycznych od Proletariatu I. po PZPR, uznawali ogromne zasługi Kona dla komunizmu, a zatem podzielały jego postawę antynarodową, bliską komunistom żydowskim i polskim w gremiach kierowniczych SDKPiL, PPS-lewicy, KPRP i KPP. Pozwala to więc na stwierdzenie, że byli oni dla kolejnych pokoleń przywódców partii komunistycznych wzorem do naśladowania, wierności poddańczej władzom imperium sowieckiego, uznających za partyjny obowiązek kolaborację i wykonywanie zadań zdrady Narodu i państwa polskiego.
Podobne do postaw przodków postawy obecnych komunistów i ateistycznych socjalultraliberałów wpływowych w UE są antypolskie przekonania wasalne i kosmopolityczne. Wyznaje je otwarcie lub skrycie przywództwo SLD, SdPL, PD, UP i PO.
http://www.polishamericancongressnj.org/historiakomunizmu.pdf
Był ojcem Heleny Usijewicz – sowieckiego krytyka literackiego.
Helena Usijewicz (ros. Елена Феликсовна Усиевич; ur. 4 marca 1893 w Jakucku, zm. 15 stycznia 1968 w Moskwie) – radziecka publicystka i krytyk literacka.
Była córką Feliksa Kona. Działalność w ruchu rewolucyjnym rozpoczęła w 1909 (w 1915 wstąpiła do partii bolszewickiej). W 1917 powróciła do Rosji, brała udział w wojnie domowej. W 1932 ukończyła studia w Instytucie Czerwonej Profesury i podjęła pracę jako krytyk literacki w pismach "Literaturnyj kritik", "Literaturnoje obozrienie". Wydała broszurę "O czystość leninizmu w teorii literatury", w której broniła pryncypiów bolszewizmu i krytykowała zwolenników bardziej liberalnego kursu w literaturze (m.in. Waleriana Pierewierzowa). Była zwolenniczką realizmu socjalistycznego, czemu dała wyraz w artykułach "O realizmie socjalistycznym", "Krytyka metodami sztuki" i ""Rokoko" w krytyce". Recenzowała twórczość Majakowskiego, Ostrowskiego, Gorkiego i Zabołockiego.
Po II wojnie światowej wydała książki: "Владимир Маяковский" (1950), "Ванда Василевская" (1953) i "Пути художественной правды" (1958).
Była żoną rewolucjonisty Grigorija Usijewicza (zm. 1918). Blisko przyjaźniła się z Wandą Wasilewską, była tłumaczką jej książek na język rosyjski.