Hilary Minc

Hilary Minc ur. 24 sierpnia 1905 w Kazimierzu Dolnym - zm. 26 listopada 1974 w Warszawie - polski działacz komunistyczny pochodzenia żydowskiego, ekonomista, od 1921 roku członek KPP, w okresie powojennym pełnił szereg funkcji państwowych (m. in. minister przemysłu, minister przemysłu i handlu, wicepremier ds. gospodarczych), mąż dziennikarki Julii Minc.

W okresie międzywojennym wstąpił do Związku Polskiej Młodzieży Socjalistycznej. Później studiował prawo i ekonomię w Polsce, a następnie we Francji, gdzie się doktoryzował. W 1928 roku wydalony z kraju przez władze francuskie. Udał się na wschód, przebywał m.in. we Lwowie, a następnie w Samarkandzie (w 1939 roku).

W czasie II wojny światowej zaangażował się w tworzenie Związku Patriotów Polskich i Biura Komunistów Polskich w ZSRR. Został oficerem politycznym w I Dywizji Piechoty im. T.Kościuszki.

W Rządzie Tymczasowym objął tekę ministra przemysłu. Postulował centralizację gospodarczą w Polsce, propagował i wdrażał system nakazowo-rozdzielczy. W 1949 roku stanął na czele Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego. Był także przewodniczącym Komitetu Ekonomicznego Rady Ministrów.

W 1948 roku Hilary Minc wstąpił w szeregi PZPR, a w 1949 roku został wicepremierem. Był jednym z twórców Planu Sześcioletniego - programu rozwoju polskiej gospodarki i przemysłu. Jego żona, Julia Minc z domu Heflich, stała na czele Polskiej Agencji Prasowej.

Od 24 lutego 1949 był członkiem Komisji Bezpieczeństwa KC PZPR, nadzorującej aparat represji stalinowskich w Polsce.

W 1956 roku, na fali wydarzeń czerwcowych, usunięto go z Biura Politycznego. Złożył samokrytykę, ale w 1959 roku został zmuszony do wystąpienia z partii.

Ideologiczny zwolennik IV rozbioru Polski z 1939 roku.