Lewis Bernstein-Namierowski (1915)

Urodzony w bogatej i zlaicyzowanej rodzinie żydowskiej jako Ludwik Niemirowski. Studiował we Lwowie, Lozannie, gdzie wywarły na niego znaczny wpływ wykłady Vilfredo Pareto oraz w Londynie (London School of Economics).

W roku 1906 Niemirowski wyemigrował do Wielkiej Brytanii, gdzie kilka lat potem uzyskał brytyjskie obywatelstwo (1913 rok). W latach 1914-1915 walczył w jednostce strzelców brytyjskich na froncie pierwszej wojny światowej, został jednak zdemobilizowany z powodu wady wzroku.

Następnie Namier zajmował wysokie stanowiska w brytyjskich ministerstwach propagandy (1915-1917), informacji (1917-1918) oraz w ministerstwie spraw zagranicznych (1918-1920). Na konferencji w Wersalu rząd brytyjski powierzył Namierowi funkcję specjalisty od spraw polskich. Był głównym antagonistą Romana Dmowskiego i wrogiem odradzającej się państwowości polskiej. Był głównym winowajcą sfałszowania linii demarkacyjnej zwanej linią Curzona, którą przekazano do akceptacji przedstawicielom dyplomacji sowieckiej. Sfałszowany, jak sądzą niektórzy historycy, przez Namierowskiego wariant linii odcinał Lwów od Polski.

Po ustąpieniu z funkcji rządowych Bernstein-Namier pracował w Balliol College (1920-1921), następnie został przedsiębiorcą. Jako aktywny działacz syjonistyczny pełnił funkcję sekretarza politycznego Agencji Żydowskiej w Palestynie (1929-1931) i współpracownika Chaima Weizmanna. Pomimo późniejszej konwersji na anglikanizm Namierowski do końca życia pozostawał cennym sprzymierzeńcem ruchu syjonistycznego. Był projektodawcą stworzenia przez rząd brytyjski Żydowskiej Siły Zbrojnej w Palestynie oraz organizatorem pomocy Żydom, którzy uszli przed nazistowskimi prześladowaniami z Niemiec. W latach 1931-1953 zajmował stanowisko profesora na uniwersytecie w Manchester. Lewis Bernstein Namierowski był najbardziej znany jako historyk osiemnastowiecznej monarchii brytyjskiej, brytyjskiego systemu partyjnego i parlamentarnego. Specjalizował się również w historii dyplomacji,gdzie jako admirator Sigmunda Freuda był pionierem "psychohistorii" czyli zastosowania metod psychoanalizy do badania wpływu aspektów psychologicznych na decyzje dyplomatyczne i zachowania dyplomatów oraz polityków. Uważany był za historyka "reakcyjnego", a jego metody badawcze uznawano za kontrowersyjne. Uważano go również za czołowego germanofoba w brytyjskich sferach intelektualnych.

Dzieła i prace

• The Structure of Politics at the Accession of George III, 1929.
• England in The Age of the American Revolution, 1930.
• Skyscrapers and other Essays, 1931. Contains his essays on Austrian Galicia.
• In the Margin of History, 1939.
• Conflicts: Studies in Contemporary History, 1942.
• 1848: The Revolution of the Intellectuals, 1944.
• Facing East: essays on Germany, the Balkans and Russia in the twentieth century, 1947.
• Diplomatic prelude, 1938–1939, 1948.
• Europe in Decay: A Study in Disintegration, 1936–40, 1950.
• Avenues of History, 1952.
• In the Nazi era, 1952.
• Basic Factors in Nineteenth-Century European History, 1953.
• Monarchy and the party system : the Romanes Lecture delivered in the Sheldonian Theatre 15 May 1952, 1952.
• Personalities and powers, 1955.
• Vanished Supremacies; essays on European history, 1812–1918, 1958.
• Crossroads of Power: essays on eighteenth-century England, 1962.
• The House of Commons, 1754–1790, 1966, 1964, edited by John Brooke & Sir Lewis Namier.

Największym jego jednak dziełem było sfałszowanie przebiegu Linii Curzona w wyniku czego Polska utraciła Lwów a do historii przeszło to jako Linia Namiera na którą to powołał się Stalin w 1945 roku dokonują zaboru polskich ziem pod okupację ZSRR.

Linia Namiera zwana również linią Bernsteina-Namierowskiego - sfałszowany przez Lewisa Bernsteina-Namierowskiego wariant polsko-bolszewickiej linii demarkacyjnej.

Linia Curzona, 1945

Od linii oryginalnej, przedstawionej przez przedstawicieli brytyjskiego Foreign Office na konferencji w Spa w dniu 10 lipca 1920 roku różniła się przebiegiem na odcinku południowo-wschodnim, ponieważ odcinała od Polski Lwów i zagłębie naftowe w okolicach Drohobycza. Przekazana 11 lipca 1920 roku do akceptacji przedstawicielom dyplomacji sowieckiej została przez nich odrzucona.

W latach 1943-1945 podczas rokowań aliancko-sowieckich o polską granicę wschodnią została uznana przez Stalina za "linię Curzona". W rezultacie sprzeciwu dyplomacji brytyjskiej wobec takiej interpretacji zaczęto w rokowaniach międzyalianckich rozróżniać linię Namiera od linii demarkacyjnej przedstawionej na konferencji w Spa w 1920 roku. Linia Namiera została oznaczona jako linia Curzona "A". Właściwą linię demarkacyjną (rozważaną wiele lat wcześniej w Spa) oznaczono na mapach międzysojuszniczych jako linię Curzona "B".

Obecnie linia Namiera stanowi wschodnią granicę Polski, a tym samym Unii Europejskiej.