Wybory 2011. Konwencja SLD. Napieralski: Jesteśmy w lidze mistrzów!
Wybory 2011. "Wiemy, co trzeba zmienić": Polska w programie SLD
SLD - „polityczny LSD - czerwony halucynogen dla Polaków” - nazwa pochodzi od LSD po małej zmianie literowej SLD – LSD [LSD, czyli skrót od nazwy dietylamid kwasu lizergowego, klasyfikuje się jako halucynogen. Jest to forma kwasu wchodzącego w skład neurotoksycznego sporyszu, czyli grzyba buławinki czerwonej. Roślina ta spotykana jest pośród upraw żyta. Stosowanie wyciągów z buławinki czerwonej znane było już w czasach Azteków].
SLD tyle dostanie kasy za wejście do Sejmu,
za co zapłacą podatnicy czyli frajerzy:
19 mln zł - zwrot za kampanię
24 mln zł - subwencja
16,2 mln zł - parlamentarne pensje
15 mln zł - pieniądze na biura
Suma: 74,2 mln zł
Sojusz Lewicy Demokratycznej (SLD) – komunistyczno-lewicowa partia polityczna, założona 15 kwietnia 1999 (zarejestrowana sądownie 17 maja 1999) sfinansowana przez Rosjan z zasobów KGB a jej powstanie określane jest mianem Afery Moskiewskiej Pożyczki.
„Moskiewska pożyczka” - potoczna nazwa afery finansowej, przekazania 1,2 mln dolarów amerykańskich przez KPZR na rzecz PZPR w styczniu 1990 roku a także procedury jej zwrotu. Operację tę koordynowali ze strony PZPR Mieczysław Rakowski oraz Leszek Miller.
Według akt śledztwa odtajnionych w 2006 roku z inicjatywą pożyczenia pieniędzy miał wyjść Mieczysław Rakowski i miała być według niego przeznaczona "na utrzymanie agend PZPR i jej personelu". Pieniądze zostały przekazane Rakowskiemu w gotówce w styczniu 1990. Według strony rosyjskiej pożyczka miała być przeznaczona na finansowanie SdRP i Trybuny, pochodziła z zasobów KGB, zaś Rakowski miał pożyczkę zwrócić "po roku, po zorganizowaniu działalności komercyjnej partii". Faktycznie więc SLD powstał z pieniędzy rosyjskiego KGB i reprezentuje interesy Rosji w Polsce.
Program SLD zatytułowany "Lepsze życie - sprawiedliwa polityka społeczna" oparty jest na siedmiu hasłach: wyrównywania szans życiowych; skutecznego wyprowadzania z biedy i wykluczenia; sprawiedliwego wynagrodzenia, zasiłków, ulg, rent i emerytur, a także rzeczywistej aktywizacji bezrobotnych.
Wśród postulatów ugrupowania znalazły się m.in.:
Romuald Kazimierz Ajchler (ur. 19 stycznia 1949 w Dusznikach) – lewicowy poseł II, III, IV i
VI kadencji Sejmu. Ma wykształcenie średnie. W 1968 ukończył Państwowe Technikum Rolnicze
w Szczecinku z tytułem zawodowym technika rolnika.
Od 1970 aż do jej upadku w komunistycznej PZPR. Sprawował mandat posła od 1993 do 2005.
W latach 1991–1999 związany był z SdRP, następnie przystąpił do SLD (zasiadał w radzie krajowej
obu partii). W 2004 przystąpił do Socjaldemokracji Polskiej. W wyborach w 2005 bezskutecznie
ubiegał się o reelekcję. Od 2006 do 2007 sprawował mandat radnego powiatu międzychodzkiego.
Ajchler wystąpił z SdPl, bo partia Marka Borowskiego zdecydowała się opuścić klub parlamentarny
Lewica i Demokraci.
- Nie można budować lewicy, dzieląc ją - tłumaczy poseł. Palikot będzie w
Sejmie i będzie robił to, co do tej pory. Niestety, do tej pory niczym nie popisał się -
podsumował Ajchler., być może było to celowe zagranie Platformy Obywatelskiej, która sama,
jako partia nie mogła odwoływać się do antyklerykalnego elektoratu i wysłała Palikota, żeby
zabrał Sojuszowi Lewicy Demokratycznej elektorat - dodał.
Leszek Grzegorz Aleksandrzak (ur. 8 sierpnia 1958 w Opatówku) – lewicowy poseł VI kadencji Sejmu. Z wykształcenia jest magistrem historii, ukończył studia na Wydziale Filozoficzno- Historycznym Uniwersytetu Łódzkiego. Odbył podyplomowe studia w Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej (organizacja i zarządzanie oświatą). W drugiej połowie lat 70. pracował jako nauczyciel, następnie był etatowym pracownikiem Związku Harcerstwa Polskiego. Od 1990 do 1998 pozostawał zatrudniony w przedsiębiorstwach budowlanych. W 1999 został wiceprzewodniczącym Rady Ochotniczej Straży Pożarnej. W 1977 wstąpił do partii komunistycznej PZPR. Od 1987 do 1990 był kierownikiem wydziału Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Kaliszu. W latach 1998–2007 zasiadał w radzie powiatu kaliskiego, pełniąc przez dwie kadencje (od 1998 do 2006) funkcję starosty. W 2001 i 2005 bez powodzenia kandydował do Sejmu. W wyborach parlamentarnych w 2007 uzyskał mandat poselski z listy koalicji Lewica i Demokraci, otrzymując w okręgu kaliskim 16 508 głosów. W kwietniu 2008 został członkiem Klubu Poselskiego Lewica (we wrześniu 2010 przekształconego w KP SLD). - Janusz Palikot w ciągu kilku miesięcy potrafił odebrać nam elektorat, kreując się na zwolennika państwa świeckiego. I wyglądało to tak, jakby tylko jego Ruch głosił takie hasło. A przecież my mówimy o tym od dawna. Musimy więc zrobić wszystko, by znów odzyskać poparcie lewicowego elektoratu. - mówi Aleksandrzak.
Marek Paweł Balt (ur. 8 kwietnia 1973 w Częstochowie) – Ukończył studia na Politechnice Częstochowskiej, pracował jako nauczyciel akademicki na Wydziale Zarządzania tej uczelni. Od 1995 zatrudniony w Hucie Częstochowa, doszedł do stanowisko zastępcy dyrektora ds. remontów. Zaangażował się w działalność SLD. W wyborach samorządowych w 2006 i w 2010 był wybierany na radnego Częstochowy, od 2010 do 2011 pełnił funkcję przewodniczącego rady miasta. W wyborach parlamentarnych w 2011 uzyskał mandat poselski, startując z 3. miejsca na liście SLD w okręgu częstochowskim. Na Wiejską postanowił wjechać na antyklerykalnych nastrojach częstochowian. Godzinę po tym, jak prezydent Bronisław Komorowski ogłosił termin wyborów parlamentarnych, Marek Balt - przewodniczący częstochowskiej rady miasta i lider lokalnego SLD na liście do Sejmu - zwołał konferencję prasową. Wszem i wobec ogłosił, że przygotował - sam samiutki - projekt uchwały, by w Częstochowie wprowadzić tzw. opłatę miejscową, którą polskie prawo dopuszcza dla miejscowości o walorach klimatycznych i krajobrazowych. U nas za walor krajobrazowy robi Jasna Góra, więc nie ma przeszkód, by z przepisu skorzystać. Według Baltowego pomysłu opłata obowiązywałaby każdego, kto w Częstochowie zostaje dłużej niż dobę, a przyjeżdża w celach wypoczynkowych, szkoleniowych lub turystycznych. Dorośli płaciliby 1,99 zł za każdy spędzony w Częstochowie dzień, dzieci i młodzież - po 0,99 zł. - Już wystarczająco długo to częstochowianie płacili za przygotowanie miasta na wizyty pielgrzymów - mówił. - Teraz czas, by pielgrzymi zaczęli również ponosić te koszty.
Anna Danuta Bańkowska (ur. 30 kwietnia 1946 w Żninie) –
lewicowa posłanka na Sejm X, I, II, III, IV i VI kadencji.
W 1968 ukończyła studia na Wydziale Handlowo-Towaroznawczym Wyższej Szkoły Ekonomicznej
w Poznaniu. Od 1970 do 1991 była zatrudniona w Fabryce Maszyn Rolniczych w Inowrocławiu.
W latach 1995–1998 pełniła funkcję prezesa ZUS.
Od 1984 do 1990 zasiadała w Miejskiej Radzie Narodowej w Inowrocławiu (od 1988 w
prezydium). W latach 1989–2005 sprawowała mandat posła na Sejm, z ramienia
komunistycznej PZPR, do której należała od 1976 aż do jej upadku, następnie z listy SLD (od
1995 należała do Socjaldemokracji Rzeczypospolitej Polskiej, od 1999 do SLD). W Sejmie pełniła
m.in. funkcję przewodniczącej Komisji Polityki Społecznej i Rodziny. W marcu 2004 wraz z grupą
posłów z SLD i Unii Pracy z Markiem Borowskim na czele wzięła udział w założeniu nowej partii
– Socjaldemokracji Polskiej. Od 2006 do 2007 była radną sejmiku kujawsko-pomorskiego. W
wyborach parlamentarnych w 2007 ponownie uzyskała mandat poselski, 22 kwietnia 2008
przystąpiła do klubu Lewica (we wrześniu 2010 przemianowanym na klub SLD), rezygnując z
członkostwa w SDPL.
Jako jedna z autorek programu SLD mówiła na konferencji prasowej, że jest on adresowany "do
czterech milionów Polaków, którzy żyją na granicy ubóstwa, do 20 proc. polskich dzieci, które
doświadczają biedy, do 12 proc. ludzi pracujących, którzy również, mimo pracy, doświadczają
biedy i nie są w stanie zaspokoić sami wszystkich swoich podstawowych potrzeb".
Program Sojuszu zatytułowany "Lepsze życie - sprawiedliwa polityka społeczna" oparty jest na
siedmiu hasłach: wyrównywania szans życiowych; skutecznego wyprowadzania z biedy i
wykluczenia; sprawiedliwego wynagrodzenia, zasiłków, ulg, rent i emerytur, a także rzeczywistej
aktywizacji bezrobotnych.
Jacek Andrzej Czerniak (ur. 30 sierpnia 1964 w Świdniku) –
W 1988 ukończył studia na Wydziale Politologii Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej.
Od 1999 należy do SLD. W latach
1999–2003 pełnił funkcję przewodniczącego miejskich struktur tej partii, w latach 2003–2008 był
sekretarzem rady wojewódzkiej SLD. W latach 2002–2006 był radnym miasta Lublin, w której
zajmował stanowisko przewodniczącego klubu SLD-UP. W wyborach samorządowych w 2006
uzyskał mandat radnego Sejmiku Województwa Lubelskiego. W 2007 bez powodzenia kandydował
do Senatu z ramienia LiD. 20 grudnia 2007 zastąpił Andrzeja Pruszkowskiego na stanowisku
przewodniczącego sejmiku. W 2008 został przewodniczącym rady wojewódzkiej SLD. Został
członkiem Komitetu Regionów. W 2004 i 2009 bezskutecznie kandydował do Parlamentu
Europejskiego. W 2010 skutecznie ubiegał się o reelekcję w wyborach do sejmiku lubelskiego.
W 2006 r. był bohaterem negatywnej kampanii SLD wymierzonej w Prezydenta Lublina Andrzeja
Pruszkowskiego.
Dość GANGU PRUSZKOWSKIEGO! - tysiąc ulotek z takim i podobnymi hasłami rozdali
lublinianom działacze SLD z Czerniakiem na czele.
- Chodzi nam o wywołanie problemu braku bezpieczeństwa w mieście, zwłaszcza przy szkołach,
gdzie dochodzi do wymuszania pieniędzy, picia alkoholu, działają młodociane gangi. Chcemy
wywołać refleksję wszystkich służb, a przede wszystkim Straży Miejskiej, by tereny wokół szkół
były częściej patrolowane. Kwestia bezpieczeństwa musi być priorytetem, złożyłem już interpelację
w tej sprawie - mówi Jacek Czerniak, przewodniczący klubu SLD-UP w Radzie Miasta. I choć
zapewnia, że nie jest to żadna brudna kampania wyborcza, przechodniom trudno było o inne
skojarzenia, tym bardziej, że pierwsze miejsce na ulotkach zajmowało hasło: "GANG
PRUSZKOWSKI jest synonimem powiązań władz ze światem przestępczym!"
- To żadna manipulacja. SLD wybrało takie hasła do happeningu, bo w obiegu funkcjonuje pojęcie
mafii pruszkowskiej, która jest synonimem przestępczości, kojarzy się z brakiem poczucia
bezpieczeństwa. To nie jest aluzja do prezydenta Pruszkowskiego. Jeśli ktoś tak odbiera, to jego
problem - odpiera Czerniak.
Eugeniusz Czykwin (ur. 12 września 1949 w Orli) – działacz społeczności prawosławnej i
mniejszości białoruskiej, poseł na Sejm PRL i RP IX, X, I, IV, V i VI kadencji (w latach 1985–1993
i ponownie od 2001). Ukończył studia na Wydziale Transportu Kolejowego Politechniki
Warszawskiej. W latach 80. pracował w Dyrekcji Rejonowej PKP w Białymstok.
W 1980 został był współzałożycielem i przewodniczącym Koła Teologów Prawosławnych Szkół
Teologicznych, Świeckich i Młodzieży Laickiej (działającego później pod nazwą Bractwo
Młodzieży Prawosławnej). W latach 80. był członkiem rady krajowej komunistycznego PRON,
członkiem prezydium rady wojewódzkiej PRON w Białymstoku oraz członkiem wojewódzkiego
zarządu Towarzystwa Przyjaźni Polsko Radzieckiej w Białymstoku. Od 1985 pełnił funkcję
redaktora naczelnego „Przeglądu Prawosławnego” W latach 1985–1991 sprawował mandat posła
IX kadencji (z ramienia Chrześcijańskiego Stowarzyszenia Społecznego) i X kadencji (z ramienia
Unii Chrześcijańsko-Społecznej). Został także redaktorem naczelnym czasopisma "Przegląd
Prawosławny". W wyborach parlamentarnych w 1993 i w 1997 organizował komitety wyborcze
podlaskich mniejszości narodowych, które nie zdołały wprowadzić swoich przedstawicieli do
parlamentu. Od 1998 do 2001 zasiadał w sejmiku podlaskim. W 2001 i 2005 ponownie był
wybierany do Sejmu z ramienia SLD. W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz szósty został
posłem, otrzymując w okręgu podlaskim W 2008 zasiadł w klubie poselskim Lewica (we wrześniu
2010 przemianowanym na KP SLD). W 2011 kandydował w wyborach parlamentarnych z 2.
miejsca na liście komitetu wyborczeggo SLD w okręgu wyborczym nr 24 w Białystoku i uzyskał
mandat poselski.
Według katalogów opublikowanych przez Instytut Pamięci Narodowej, w 1983 został
zarejestrowany przez Służbę Bezpieczeństwa jako TW „Izydor”, następnie pseudonim
zmieniono na „Wilhelm”. W składanych kilkakrotnie oświadczeniach lustracyjnych od 1997
Eugeniusz Czykwin stwierdzał, że nie był współpracownikiem tajnych służb PRL. W 2009
prokurator IPN zarzucił mu tzw. kłamstwo lustracyjne.
Tomasz Garbowski (ur. 7 stycznia 1979 w Kluczborku) – lewicowy poseł na Sejm V i VI kadencji. Ukończył studia historyczne na Wydziale Historyczno-Pedagogicznym Uniwersytetu Opolskiego (zwanym Czerwoną Sorboną). W latach 2001–2005 pracował na stanowisku asystenta wojewody opolskiego. Od 2002 do 2005 był radnym sejmiku województwa opolskiego. W wyborach parlamentarnych w 2005 z ramienia SLD został wybrany na posła V kadencji w okręgu opolskim. W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz drugi uzyskał mandat poselski, kandydując z listy koalicji LiD. 22 kwietnia 2008 zasiadł w klubie Lewica (pod koniec września 2010 przemianowanym na KP SLD). W 2010 kandydował na stanowisko prezydenta Opola, przegrywając w drugiej turze z Ryszardem Zembaczyńskim. Od 2004 pełni funkcję przewodniczącego opolskiej Rady Wojewódzkiej SLD. W 1997 został sędzią piłkarskim. 29 04 2011 sędziował w meczu ekstraklasy Zagłębie-Lech.(1-0)
Tadeusz Iwiński (ur. 28 października 1944 w Piastowie) – lewicowy poseł na Sejm I, II, III, IV, V i
VI kadencji, wykładowca akademicki, poliglota.
Syn Bolesława i Zofii Iwińskich. W 1968 został magistrem inżynierem chemii, kończąc studia na
Wydziale Chemicznym Politechniki Warszawskiej. W 1973 uzyskał stopień doktora nauk
politycznych na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Warszawskiego. W 1981
komunistyczna Wyższa Szkoła Nauk Społecznych przy KC PZPR przyznała mu stopień doktora
habilitowanego w zakresie nauk politycznych. Posiada tytuł naukowy profesora nauk
humanistycznych. Pracuje w Instytucie Nauk Politycznych Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego
w Olsztynie. Stypendysta Fulbrighta na Uniwersytecie Harvarda (1977–1978) i IREX-u na
Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley (1988).
Od 1967 do 1990 należał do komunistycznej PZPR. Następnie działał w SdRP (był jednym z
założycieli tej partii), od 1999 zasiada we władzach SLD.
Od 1991 wchodzi w skład delegacji Sejmu i Senatu do Zgromadzenia Parlamentarnego Rady
Europy w Strasburgu. W latach 1994–1998 oraz od 2003 pełni funkcję wiceprzewodniczącego tego
zgromadzenia. Od 2003 do 2004 był obserwatorem w Parlamencie Europejskim, a od maja do lipca
2004 polskim deputowanym do PE. W latach 2001–2004 sprawował funkcję sekretarza stanu w
Kancelarii Prezesa Rady Ministrów w rządach Leszka Millera i Marka Belki.
W 2009 bez powodzenia kandydował z listy KKW SLD-UP w wyborach do Parlamentu
Europejskiego w okręgu wyborczym Olsztyn. SLD opracował konkretny, wszechstronny
Program dla Polski „Jutro bez obaw”. Zawarliśmy w nim diagnozę sytuacji oraz propozycję
zmian w poszczególnych dziedzinach, odnoszących się do państwa, społeczeństwa i
gospodarki. Opowiadamy się za obroną europejskiego modelu socjalnego, a przeciwstawiamy
procesom neoliberalnej globalizacji. Jesteśmy za właściwą równowagą między rolą rynku i
rolą państwa-jako niezbędnego regulatora mechanizmów społeczno-gospodarczych. Rynku
nic nie zastąpi, ale to rynki mają służyć ludziom, a nie ludzie rynkom! - mówi Iwiński
Witold Janusz Klepacz (ur. 7 lipca 1953 w Kłobucku) – lewicowy
poseł na Sejm V i VI kadencji.
Ukończył studia na Wydziale Budownictwa Politechniki Śląskiej w Gliwicach. Do 1983 pracował
w przedsiębiorstwie budowlanym i Hucie Katowice, następnie prowadził własną działalność
gospodarczą. Od 2002 do 2006 pełnił funkcję zastępcy prezydenta Sosnowca. Mandat poselski
uzyskał w miejsce Zbigniewa Podrazy, wybranego na prezydenta Dąbrowy Górniczej. W wyborach
parlamentarnych w 2007 po raz drugi został posłem, kandydując z listy koalicji LiD w okręgu
sosnowieckim i 22 kwietnia 2008 zasiadł w klubie Lewica (we wrześniu 2010 przemianowanym na
klub SLD). Pełni funkcję przewodniczącego powiatowej organizacji SLD w Sosnowcu, na którą
został ponownie wybrany w 2008. Zwolennik koalicji PO-SLD w samorządzie sosnowieckim.
Stwierdza że w sosnowieckiej Platformie musi zwyciężyć wola współpracy. - Myślę, że jest taka
możliwość, zwłaszcza, że miniona kampania wyborcza z naszej strony była pozbawiona ataków
personalnych. Liczę na to, że będzie nam towarzyszył język porozumienia, a nie retoryka
konfrontacji - uważa Witold Klepacz.
Sławomir Piotr Kopyciński (ur. 29 grudnia 1975 w Kielcach) – lewicowy poseł na Sejm VI,VII
kadencji. Po wyborze na posła zdradził swój elektorat SLD i przeszedł do Ruchu Palikota za
obietnicę Palikota że będzie „Jedynką na jego liście do europarlamentu.”
- Decyzja którą podjąłem nie powinna nikogo dziwić, zastanę politykiem lewicy, a miejsce
lewicy jest w ruchu Palikota" - powiedział uzasadniając swoje przejście z SLD do Ruchu
Palikota, były już poseł Sojuszu Sławomir Kopyciński. Jak dodał, wybór szefa klubu tej partii
między Millerem a Kaliszem, "to wybór między dżumą a cholerą".
Krystyna Maria Łybacka z domu Maćkowiak (ur. 10 lutego 1946 w Jutrosinie) – lewicowa
posłanka na Sejm nieprzerwanie od 1991 (I, II, III, IV, V, VI, VII kadencji), doktor nauk
matematycznych oraz wykładowca akademicki, minister edukacji narodowej i sportu w latach
2001–2004.
W latach 1978–1989 należała do komunistycznej PZPR, od 1993 była członkiem SdRP. W 1996
została liderką tej partii w Poznaniu, następnie od 1999 była przewodniczącą rady wojewódzkiej
SLD w Poznaniu. W grudniu 1999 została wiceprzewodniczącą zarządu krajowego SLD. Należy
także do postkomunistycznego Stowarzyszenia Ordynacka. Krystyna Łybacka (minister edukacji
w latach 2001-2004) deklaruje: - Jestem za wyprowadzeniem religii ze szkół, ale realizacja tego
postulatu wymaga bądź renegocjacji konkordatu, bądź jego zerwania, ponieważ ta
międzynarodowa umowa stanowi jasno, iż w szkołach i przedszkolach nauczana jest religia.
To jest problem całego Sejmu, bo była ona ratyfikowana przez parlament.
Krystyna Łybacka komentowała też zapowiedź przejścia z SLD do Ruchu Palikota posła Sławomira
Kopycińskiego. Stwierdziła, że jeśli to prawda, to przyczyną byłyby kwestie osobiste. Łybacka
dodaje, że jeśli dojdzie do transferu, będzie "patrzyła z dużym niesmakiem, na tę sytuację. Jej
zdaniem "chwilową depresję mentalną parlamentarzysty" wykorzystanoby, by przeciągnąć go
do przejścia do innego klubu.
Zbigniew Matuszczak (ur. 21 września 1962 w Biłgoraju) – lewicowy poseł na Sejm VI ,VII kadencji. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. W latach 1998–2006 przez dwie kadencje zasiadał w radzie miasta Chełm, do 2002 pełniąc funkcję zastępcy prezydenta miasta. Później objął stanowisko wiceprezesa firmy budowlanej. Od 2006 do 2007 był radnym sejmiku lubelskiego. Należy do SLD. W wyborach parlamentarnych w 2007 został wybrany na posła, kandydując z listy koalicji LiD w okręgu chełmskim. W kwietniu 2008 zasiadł w klubie Lewica (od września 2010 działającym jako klub SLD) jako jego wiceprzewodniczący. W 2011 prokurator generalny wniósł o uchylenie jego immunitetu parlamentarnego w związku z zamiarem przedstawienia zarzutu płatnej protekcji. Na nazwisko posła Zbigniewa Matuszczaka trafili agenci CBA badający korupcję wyborczą w Chełmie w 2006 roku, agenci ustalili, iż kilku mężczyzn szukało chętnych, aby za wódkę bądź gotówkę (od 10 do 50 złotych) zgodzili się głosować na kandydatką SLD Agatą Fisz. Postępowanie w tej sprawie nadal trwa. Zamieszanych w nią było kilku właścicieli chełmskich firm. Fisz niewielką przewagą głosów wygrała prezydenturę, a jesienią ub. roku wywalczyła reelekcję. W ubiegłym roku CBA skończyło prześwietlać posła i oddało sprawę lubelskim prokuratorom od przestępczości zorganizowanej i korupcji. Prokuratura w Lublinie opierając się na materiałach CBA uznała, że można postawić Matuszczakowi zarzut powoływania się na wpływy i płatnej protekcji (grozi za to do ośmiu lat więzienia).
Leszek Cezary Miller (ur. 3 lipca 1946 w Żyrardowie) – polityk komunistyczny, prezes Rady
Ministrów w latach 2001–2004.
Działacz komunistycznej PZPR, inicjator powołania i przewodniczący SLD oraz Polskiej Lewicy,
były minister pracy i polityki socjalnej, były minister-szef Urzędu Rady Ministrów, były minister
spraw wewnętrznych i administracji. Od 1991 do 2005 poseł na Sejm I, II, III , IV kadencji. Od
2011 poseł-elekt na Sejm VII kadencji. Pochodzi z ubogiej, robotniczej rodziny, ojciec był
krawcem, matka szwaczką. Rodzice rozstali się, gdy miał pół roku – ojciec Florian opuścił rodzinę,
a przyszły premier nigdy potem nie utrzymywał z nim kontaktu. Matka wychowywała go w duchu
religijnym – zgodnie z jej życzeniem był przez pewien czas ministrantem ale później został
komunistą. Po ukończeniu szkoły zawodowej rozpoczął pracę w Zakładach Przemysłu Lniarskiego
w Żyrardowie, naukę kontynuował wieczorowo w Technikum Elektroenergetycznym.
W latach 60. wstąpił do komunistycznego ZMS. Był przewodniczącym zarządu zakładowego tej
organizacji w Zakładach Przemysłu Lniarskiego w Żyrardowie. Po ukończeniu służby wojskowej w
1969 został działaczem komunistycznym PZPR.
W latach 1973–1974 pełnił funkcję sekretarza komitetu zakładowego PZPR. Po otrzymaniu
partyjnej rekomendacji rozpoczął studia politologiczne w partyjnej komunistycznej Wyższej Szkole
Nauk Społecznych przy KC PZPR, które ukończył w 1978, uzyskując tytuł zawodowy magistra
nauk politycznych. Po studiach był etatowym pracownikiem aparatu partyjnego (pracował w
Komitecie Centralnym, kierując Zespołem, a następnie Wydziałem ds. Młodzieży, Kultury
Fizycznej i Turystyki). W lipcu 1986 został wybrany I sekretarzem Komitetu Wojewódzkiego PZPR
w Skierniewicach. W grudniu 1988 wrócił do Warszawy w związku z awansem na sekretarza
Komitetu Centralnego PZPR. Jako przedstawiciel strony rządowej w 1989 uczestniczył w obradach
Okrągłego Stołu, gdzie razem z Andrzejem Celińskim współprzewodniczył podzespołowi ds.
młodzieży (był to jedyny stolik, który zakończył obrady bez podpisania porozumienia). W tym
grudniu 1988 został członkiem Biura Politycznego Komitetu Centralnego PZPR Po upadku
komunistycznej PZPR był współzałożycielem SdRP. Do marca 1993 pełnił funkcję sekretarza
generalnego, później był wiceprzewodniczącym, a od grudnia 1997 przewodniczącym tego
ugrupowania. Na początku lat 90. jego nazwisko (podobnie jak m.in. Mieczysława Rakowskiego)
było łączone z aferą tzw. „moskiewskiej pożyczki”. Po ujawnieniu tej sprawy w 1991 Włodzimierz
Cimoszewicz bezskutecznie wzywał go do nieskładania poselskiego ślubowania.
„Moskiewska pożyczka” - potoczna nazwa afery finansowej, przekazania 1,2 mln dolarów
amerykańskich przez KPZR na rzecz PZPR w styczniu 1990 roku a także procedury jej zwrotu.
Operację tę koordynowali ze strony PZPR Mieczysław Rakowski oraz Leszek Miller.
Według akt śledztwa odtajnionych w 2006 roku z inicjatywą pożyczenia pieniędzy miał wyjść
Mieczysław Rakowski i miała być według niego przeznaczona "na utrzymanie agend PZPR i jej
personelu". Pieniądze zostały przekazane Rakowskiemu w gotówce w styczniu 1990. Według
strony rosyjskiej pożyczka miała być przeznaczona na finansowanie SdRP i Trybuny, pochodziła z
zasobów KGB, zaś Rakowski miał pożyczkę zwrócić "po roku, po zorganizowaniu działalności
komercyjnej partii". Faktycznie więc SLD powstał z pieniędzy rosyjskiego KGB i reprezentuje
interesy Rosji w Polsce.
Od 26 października 1993 do 7 lutego 1996 pełnił funkcję ministra pracy i polityki społecznej w
rządach Waldemara Pawlaka i Józefa Oleksego. W grudniu 1999 na kongresie założycielskim
Sojuszu Lewicy Demokratycznej został wybrany przewodniczącym tej partii. Funkcję tę sprawował
do marca 2004. Po zwycięstwie koalicji Sojusz Lewicy Demokratycznej – Unia Pracy w wyborach
parlamentarnych w 2001, prezydent Aleksander Kwaśniewski – mimo że dymisja gabinetu Jerzego
Buzka została złożona dopiero na pierwszym posiedzeniu Sejmu (19 października 2001) – już 4
października desygnował Leszka Millera na Prezesa Rady Ministrów.
16 kwietnia 2003 w Atenach wraz z Włodzimierzem Cimoszewiczem i Danutą Hübner podpisał
Traktat Akcesyjny wprowadzający Polskę do UE. W marcu 2003 jego rząd podjął decyzję o
przystąpieniu do tzw. koalicji antyterrorystycznej i wysłanie polskich wojsk do Iraku w ramach
międzynarodowej koalicji mającej na celu obalenie rządów Saddama Husajna. Dwa miesiące
wcześniej Leszek Miller był wśród sygnatariuszy listu ośmiu europejskich premierów
popierających stanowisko USA w sprawie Iraku. 4 grudnia 2003 doznał poważnych obrażeń w
wyniku katastrofy lotniczej rządowego śmigłowca Mi-8 pod Warszawą.W trakcie jego rządów
ujawniono m.in. „aferę starachowicką” i „aferę Rywina”. W lutym 2004 zrezygnował z
przewodniczenia SLD. 1 maja 2004 razem z Aleksandrem Kwaśniewskim uczestniczył w Dublinie
w uroczystej ceremonii przyjęcia 10 krajów (w tym Polski) do Unii Europejskiej. Następnego dnia
ogłosił decyzję o ustąpieniu z urzędu premiera. W pierwszym półroczu 2005 przebywał w
Woodrow Wilson International Center for Scholars w Waszyngtonie, realizując temat badawczy
„Miejsce nowej Polski w przestrzeni Europy Wschodniej”. Na jesieni tego roku mimo poparcia
łódzkich struktur SLD nie został wpisany na listę wyborczą do Sejmu, nie przyjął też propozycji
startu do Senatu. Po wyborach zajął się publicystyką polityczną (m.in. w tygodniku „Wprost”). W
latach 2005–2007 był etatowym pracownikiem SLD. 1 lipca 2006 objął funkcję szefa rady
programowej dziennika „Trybuna”, którą pełnił do momentu rezygnacji z członkostwa w SLD.
15 września 2007 złożył rezygnację z członkostwa w SLD, motywując to brakiem zgody władz
tego ugrupowania na jego start do Sejmu w przedterminowych wyborach z listy koalicji Lewica i
Demokraci, mimo ponownego poparcia ze strony lokalnych działaczy. 20 września ogłosił, że
wystartuje z 1. miejsca na liście Samoobrony RP w okręgu łódzkim w tych wyborach i
zapowiedział tworzenie nowej lewicowej partii.
W styczniu 2008 na pierwszym kongresie nowo założonej partii Polska Lewica, został jej
przewodniczącym. W grudniu 2009 złożył ponownie deklarację członkowską do SLD. W styczniu
2010 zrezygnował z członkostwa w Polskiej Lewicy i w tym samym miesiącu został przyjęty do
SLD. W wyborach parlamentarnych w 2011 uzyskał mandat posła, startując z pierwszego miejsca
listy SLD w okręgu nr 26 (z siedzibą w Gdyni). 10 dni po wyborach stosunkiem głosów 14:11
został wybrany na przewodniczącego przyszłego Klubu Parlamentarnego SLD, pokonując Ryszarda
Kalisza.
Za rządów Jerzego Buzka we wrześniu 2001 roku PGNiG podpisał umowę z Norwegią. W latach
2008-2024 mieliśmy kupić stamtąd 74 mld m sześciennych gazu. W zamian pięć norweskich
kompanii gazowych sfinansowałoby budowę 1100-kilometrowego rurociągu biegnącego po dnie
Bałtyku do Niechorza. W marcu 2002 r. miały ruszyć prace związane z budową Baltic Pipe -
łączącej bezpośrednio złoża duńskie z Polską. Według przyjętych ustaleń, roboty zakończyłyby się
w listopadzie 2005 roku. Umowy ze Skandynawami od początku były atakowane przez opozycyjny
wtedy SLD. Kiedy rząd Leszka Millera doszedł do władzy, natychmiast zawiesił ich realizację.
Ostatecznie w grudniu 2003 roku zostały one zerwane. Podano dwa oficjalne powody: nadmiar
gazu na polskim rynku w okolicach 2010 roku oraz niewypełnienie przez Norwegów warunku
znalezienia odbiorców na dodatkowe 3 mld metrów sześciennych. Uznano więc, że lepiej
zrezygnować z opcji skandynawskiej, niż potraktować umowy z Gazpromem jako uzupełnienie
dostaw z Norwegii i Danii. Faktycznym jednak powodem do zerwania umowy z Norwegią przez
rząd SLD było niezadowolenie Moskwy z tego kontraktu, która w tym czasie prowadziła tajne
rozmowy z Berlinem [ za plecami Unii Europejskiej] odnośnie innego rurociągu, którego trasa
kolidowała z trasą polsko-norweskiego rurociągu a ponadto uniezależnienie się Polski od dostaw
rosyjskich było też niezgodne z interesami Moskwy a także Berlina. Rosja więc uruchomiła swoich
agentów w Polsce którzy za pieniądze Gazpromu kupowali i korumpowali polskich polityków i
urzędników z pełnym sukcesem, doprowadzając do sabotażu umowy pomiędzy Polską i Norwegią.
Ciekawostką też jej kariera jego syna przy boku ojca.
Młody Miller – junior prosperował w biznesach w cieniu szczytów politycznej kariery swego ojca.
„Arcyzdolny” premierowicz błyskawicznie po ukończeniu SGPiS-u zajął miejsce we władzach paru
spółek, w tym Rady Nadzorczej Zakładów Tłuszczowych Molmar w Bodaczowie k. Zamościa. W
1997 r. zatrudniono go za 5 tys. miesięcznie (plus premie uznaniowe) w spółce DS., zależnej od
kontrolowanego przez SLD KGHM. Jego obowiązkiem miało być reprezentowanie DSI wobec
potencjalnych akcjonariuszy i prowadzenie negocjacji kapitałowych, a faktyczny czas pracy miał
sam organizować samodzielnie. W spółce nie ma śladów po jego pracy.
Premier zapytany o to powiedział, że czuje się dotknięty, iż syn jego dostawał mniej niż
sekretarka . Świadkowie wybuchnęli śmiechem i sprawa się skończyła. W krajach cywilizowanych
demokracji premier nie tylko nie mógłby się tak zachować, ale musiałby się z tego wytłumaczyć,
gdyż nie skończyło się na śmiechu dziennikarzy. Ci zrobiliby z tego publiczną sprawę numer jeden i
zmusiliby premiera do zmiany zachowania.
Po odejściu z DI premierowicz pracował m.in. w spółce TDA Central Europę, a potem w TDA
Capital Partners. W tym czasie TDA TFI S.A. otrzymała jednoosobową decyzją prezesa Grzegorza
Wieczerzaka przelanie 225 milionów złotych ze środków PZU Życie. Kontrola NIK-u oceniła, że
włożenie tych pieniędzy było decyzją błędną.
Biznesy premierowicza szły tak dobrze, że w 2001 r. pożyczył ojcu 70 tysięcy złotych wraz z żoną
dysponuje luksusowymi autami audi i BMW i stać go było na czesne na sumę ponad 30 tysięcy
rocznie dla córki uczęszczającej do amerykańskiej szkoły.
Grzegorz Bernard Napieralski (ur. 18 marca 1974 w Szczecinie) – lewicowy poseł na Sejm IV, V
VI i VII kadencji, od 2008 przewodniczący SLD.
Syn Bernarda Napieralskiego, komunisty i etatowego instruktora w szczecińskim Komitecie
Wojewódzkim PZPR. Uczęszczał do Szkoły Podstawowej nr 1, a następnie do Technikum
Mechanicznego. W 2000 ukończył studia politologiczne na Wydziale Humanistycznym
Uniwersytetu Szczecińskiego, uzyskując tytuł zawodowy magistra nauk politycznych z dwiema
specjalizacjami w zakresie integracji europejskiej oraz administracji i marketingu politycznego.
W latach 1994–1995 był pracownikiem technicznym w Zakładach Graficznych "Kema". W latach
1998–1999 pracował na stanowisku kierownika ds. promocji w firmie "Reemtsma Polska" S.A. W
1998 bez powodzenia kandydował do rady miasta Szczecina. Od 1999 do 2001 był sekretarzem
wojewódzkiego biura parlamentarno-samorządowego. W latach 2002–2004 pełnił funkcję doradcy
wojewody w Zachodniopomorskim Urzędzie Wojewódzkim. W latach 2002–2004 zasiadał w radzie
miasta Szczecina.
W latach 1995–1999 był sekretarzem szczecińskiej SdRP. Od 1999 pełnił funkcję
przewodniczącego rady wojewódzkiej SLD i sekretarza rady krajowej. Od 6 marca 2004 do 29
maja 2005 był wiceprzewodniczącym Sojuszu Lewicy Demokratycznej, 29 maja 2005 powołano go
na stanowisko sekretarza generalnego tej partii. 31 maja 2008 został wybrany na przewodniczącego
SLD.
W 2004 objął mandat poselski w miejsce Bogusława Liberadzkiego (wybranego do Parlamentu
Europejskiego). Na posła został wybrany ponownie w wyborach parlamentarnych w 2005 z listy
SLD w okręgu szczecińskim. W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz trzeci został posłem,
kandydując z listy koalicji LiD.
22 kwietnia 2008 został posłem klubu Lewica. 17 czerwca 2009 został wybrany na jego
przewodniczącego, zastępując wybranego do Parlamentu Europejskiego Wojciecha Olejniczaka.
Pod koniec września 2010 klub został przemianowany na KP Sojuszu Lewicy Demokratycznej.
22 kwietnia 2010 został ogłoszony kandydatem w przyspieszonych wyborach prezydenckich w tym
samym roku, po śmierci Jerzego Szmajdzińskiego w katastrofie lotniczej. 6 maja 2010 został
zarejestrowany jako kandydat przez PKW. Szefem sztabu wyborczego Grzegorza Napieralskiego
został Marek Wikiński, zaś na czele komitetu honorowego stanął Aleksander Kwaśniewski.
Kandydaturę Grzegorza Napieralskiego wsparły Społeczne Porozumienie Lewicy Województwa
Śląskiego (26 kwietnia 2010), Partia Regionów (27 kwietnia 2010), tow. gen.Wojciech Jaruzelski (7
maja 2010), Unia Pracy (15 maja 2010) oraz postkomunistyczne Stowarzyszenie Ordynacka (15
maja 2010).
20 maja 2010 został powołany przez tymczasowo wykonującego obowiązki Prezydenta RP
Bronisława Komorowskiego w skład Rady Bezpieczeństwa Narodowego.
W wyborach prezydenckich w 2010 Grzegorz Napieralski kandydował na urząd Prezydenta RP; w I
turze zajmując 3. miejsce spośród 10 kandydatów.
Chciałbym, żeby mówiono o mnie "polski Zapatero" - powiedział w Sygnałach Dnia w
Radiowej Jedynce Grzegorz Napieralski. (2008r.) … a teraz mówią na niego Napierdalski.
Cezary Roman Olejniczak (ur. 12 października 1972 w Łowiczu) – rolnik, samorządowiec, posełelekt na Sejm VII kadencji. Ukończył studia w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie. Pracował w Agencji Rynku Rolnego, w latach 2002–2007 na stanowisku dyrektora. Następnie zaczął prowadzić prywatne gospodarstwo rolne. Wstąpił do SLD, wszedł w skład władz regionalnych tego ugrupowania. W latach 1998–2002 był radnym gminy Bielawy. W 2010 został wybrany do sejmiku łódzkiego IV kadencji. W 2011 kandydował w wyborach parlamentarnych z ostatniego miejsca na liście komitetu wyborczego SLD w okręgu sieradzkim i uzyskał mandat poselski. Jest bratem Wojciecha Olejniczaka (europosła SLD)
Artur Ostrowski (ur. 29 sierpnia 1968 w Piotrkowie Trybunalskim) – lewicowy poseł na Sejm V,
VI i VII kadencji. W 1988 ukończył Technikum Elektroniczne, następnie w 1994 Studium
Pedagogiczne na Uniwersytecie Warszawskim, absolwent także Wydziału Dziennikarstwa i Nauk
Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1994–2003 pracował jako nauczyciel w
Zespole Szkół Ponadgimnazjalnych nr 2 w Piotrkowie Trybunalskim. Później objął stanowisko
wicewojewody łódzkiego. W 2005 został członkiem Ochotniczej Straży Pożarnej.
25 września 2005 został po raz pierwszy wybrany na posła na Sejm (V kadencji) z okręgu
piotrkowskiego z listy SLD. W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz drugi uzyskał mandat
poselski, kandydując z listy koalicji LiD. 22 kwietnia 2008 zasiadł w klubie Lewica, a po jego
rozpadzie w klubie SLD.
Mówi się, że Artur Ostrowski, to kandydat na ministra edukacji w
„gabinecie cieni” Grzegorza Napieralskiego.
Jakie jest hasło wyborcze Artura Ostrowskiego?
Takie samo, jak całego komitetu, czyli „Jutro bez obaw”. W każdej swojej kampanii
podkreślam, że jestem blisko ludzi. Mówię zawsze, że najważniejsze jest „nie dygnitarzyć” -
stwierdza Ostrowski.
Stanisława Alicja Prządka (ur. 6 maja 1943 w Karczmiskach) – lewicowa posłanka Sejm IV, V , VI i VII kadencji. Ukończyła w 1974 studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. Uczyła muzyki w szkole podstawowej, następnie w latach 1975–1980 była sekretarzem Urzędu Miasta w Garwolinie, a od 1980 do 1990 naczelnikiem Garwolina. W latach 1990-2003 była dyrektorem oddziału Banku Depozytowo-Kredytowego, a następnie oddziału Pekao S.A. w Garwolinie. W 2001 i 2005 uzyskiwała mandat poselski z ramienia SLD w okręgu siedleckim. W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz trzeci została posłem, kandydując z listy koalicji LiD. W kwietniu 2008 znalazła się w klubie Lewica, który we wrześniu 2010 przemianowany został na klub poselski SLD. Jej program wyborczy to program SLD „Jutro bez obaw”.
Małgorzata Helena Sekuła-Szmajdzińska (ur. 19 kwietnia 1956 w Warszawie) – posłanka-elekt
na Sejm VII kadencji. Urodziła się na warszawskiej Pradze w rodzinie Józefa Sekuły. Mając kilka
lat, przeprowadziła się wraz z rodzicami do Wrocławia. Tutaj ukończyła Szkołę Podstawową nr 83
przy ul. Tadeusza Boya-Żeleńskiego, a następnie X Liceum Ogólnokształcące przy ul. Jana
Kasprowicza. Następnie ukończyła studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu
Wrocławskiego. W 1990 zdała egzamin adwokacki.
Jest członkinią SLD. W wyborach samorządowych w 2006 bez powodzenia kandydowała do Rady
m.st. Warszawy. W 2010 uzyskała mandat radnej Warszawy z okręgu nr 8 (Ursynów i Wilanów). W
wyborach parlamentarnych w 2011 została wybrana do Sejmu z okręgu legnickiego, startując z 3.
miejsca na liście SLD.
Jest wdową po Jerzym Szmajdzińskim.
Tadeusz Tomaszewski (ur. 21 lutego 1959 w Niechanowie) – lewicowy poseł na Sejm
nieprzerwanie od 1993 (II, III, IV, V ,VI , VII kadencji). W 2000 ukończył studia w Wyższej Szkole
Umiejętności Społecznych w Poznaniu. Od 1972 był działaczem Zrzeszenia Ludowych Zespołów
Sportowych, w latach 1974-1994 należał do komunistycznego ZSMP, działał także w
komunistycznej PZPR. Od 1984 do 1988 oraz od 1989 do 1990 pełnił funkcję radnego gminnej
rady narodowej w Niechanowie, w od 1989 do 1990 radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej w
Poznaniu. Na początku lat 90. zasiadał we władzach prywatnej spółki. W latach 1990-1999 należał
do Socjaldemokracji Rzeczypospolitej Polskiej, w 1999 został członkiem SLD. Od 1998 do 2000
zasiadał w sejmiku wielkopolskim.
W 1993, 1997, 2001 i 2005 uzyskiwał mandat posła na Sejm kolejnych kadencji z listy SLD. W
wyborach parlamentarnych w 2007 po raz szósty został posłem, kandydując z listy koalicji LiD w
okręgu konińskim. W kwietniu 2008 zasiadł w Klubie Poselskim Lewica, który we wrześniu 2010
przekształcono w KP SLD. Jego program wyborczy to program SLD „Jutro bez obaw”.
Jerzy Jan Wenderlich (ur. 22 kwietnia 1954 w Toruniu) – lewicowy poseł na Sejm nieprzerwanie
od 1993 (II, III, IV, V , VI,VII kadencji), wicemarszałek Sejmu VI kadencji od 2010.
Ukończył studia na Wydziale Pedagogicznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Bydgoszczy. Na
Uniwersytecie Warszawskim ukończył podyplomowo dziennikarstwo i nauki polityczne. W 1980
wstąpił do komunistycznej PZPR. Pracował jako dziennikarz. Był redaktorem naczelnym
studenckiej gazety "Meritum", kierował bydgoskim oddziałem "Kuriera Studenckiego", był
dziennikarzem "Gazety Pomorskiej", naczelnym "Tygodnika Telewizyjnego". W 1993, 1997, 2001 i
2005 uzyskiwał mandat posła na Sejm kolejnych kadencji z listy Sojuszu Lewicy Demokratycznej.
W 2004 bez powodzenia kandydował do Parlamentu Europejskiego. Pełnił m.in. funkcję rzecznika
prasowego SLD. Napisał książkę Jak zostać ministrem?
W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz piąty został posłem, kandydując z listy koalicji LiD w
okręgu toruńskim. W kwietniu 2008 zasiadł w Klubie Poselskim Lewica, który we wrześniu 2010
przekształcono w KP SLD. 8 lipca 2010 został wicemarszałkiem Sejmu VI kadencji.
Jest wielkim obrońcom gejów!!!
Podczas wyborów samorządowych kandydat SLD na prezydenta Kielc Jan Gierada rzekł: „ To jest
obrzydliwe. Jestem przeciwny gejom i lesbijkom. Proszę państwa, nawet koza z kozą tego nie
robią“. Co ciekawe nawet gdy sprawa wyszła na jaw otrzymał poparcie ze strony Napieralskiego,
dla którego był świetny kandydatem. Oczywiście szybko się z tego wycofał i przeprosił- jak poseł
Węgrzyn- ale niesmak pozostał. Jerzy Wenderlich lamentując nad wspomnianym już posłem
Węgrzynem, wylewał krokodyle łzy, twierdząc, że nie oczekuje przeprosin, gdyż co po
przeprosinach, skoro w głowie zostaną takie tępe wyobrażenia. Jednak w swoim gronie takich
lamentów już nie było...
Bogusław Wontor (ur. 29 września 1967 w Słubicach) – lewicowy poseł na Sejm IV, V , VI, VII
kadencji. W 1998 ukończył w studia na Wydziale Podstawowych Problemów Techniki Politechniki
Zielonogórskiej. Do 1999 był członkiem SdRP następnie przystąpił do SLD . Należy również do
różnych organizacji sportowych, w tym od 1984 do LZS, od 1984 do Towarzystwa Krzewienia
Kultury Fizycznej, od 1990 do AZS. Od 1983 działał w komunistycznym ZSMP pełniąc w nim
m.in. funkcję przewodniczącego krajowej komisji koordynacyjnej.
W latach 1998–2001 zasiadał w sejmiku lubuskim, zajmując stanowisko wiceprzewodniczącego,
będąc jego wiceprzewodniczącym oraz przewodniczącym klubu radnych SLD. W 2000 objął
funkcję prezesa Lubuskiej Federacji Sportu, w 2004 został prezesem Polskiej Federacji Sportu
Młodzieżowego. W 2001 i 2005 uzyskiwał mandat poselski z ramienia SLD w okręgu lubuskim. W
wyborach parlamentarnych w 2007 po raz trzeci został posłem, kandydując z listy koalicji LiD. W
kwietniu 2008 zasiadł w Klubie Poselskim Lewica, który we wrześniu 2010 przekształcono w KP
SLD. Bohater wielu publikacji prasowych. Bronił Fidela Castro, gdyż jego ZSMP-owcy
regularnie odwiedzają Kubę. Zakładał Towarzystwo Przyjaźni Polsko-Kubańskiej....zwą go
El Comandante z SLD.
Wontor ma ugruntowaną pozycję w Warszawie, nie tylko w kręgach politycznych. Chwalił go prof.
Zbigniew Kłos z Centrum Badań Kosmicznych PAN za aktywność w parlamentarnym zespole ds.
przestrzeni kosmicznej. Wontor był szefem tego zespołu i nie przejmuje się, że tabloidy pokazują
go na fotomontażach lewitującego w skafandrze kosmicznym. Raz wyskoczył nawet z postulatem,
żeby Polska zafundowała sobie swojego satelitę na orbicie. I podkreślał, że "nie są to żadne
jaja”. Poseł Bogusław Wontor to szef SLD w Lubuskiem i członek zarządu partii. Ale
skonfliktowany z szefem Sojuszu Grzegorzem Napieralskim. Wontor musiał się tłumaczyć z
wypowiedzi w "Gazecie" o tym, że jest koalicja PiS i SLD w mediach publicznych. Niedawno do
partyjnej komisji etyki posłał go prezydent Zielonej Góry Janusz Kubicki, który jest faworytem
Napieralskiego. Szef SLD przedstawia go jako jednego z najzdolniejszych samorządowców lewicy.
Nieoficjalnie wiemy, że chciałby, by Kubicki przejął rządy w partii w woj. lubuskim. Po Wontorze.
Stanisław Czesław Wziątek (ur. 13 listopada 1959 w Połczynie-Zdroju) – lewicowy poseł na Sejm
V , VI , VII kadencji. Ukończył studia w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Bydgoszczy. Działał w
komunistycznym ZSMP. Był także członkiem komunistycznej PZPR aż do jej upadku. W latach
1994–2001 pełnił funkcję burmistrza Połczyna-Zdroju. Od 1998 do 2001 zasiadał w radzie powiatu
świdwińskiego. 20 października 2001 został wojewodą zachodniopomorskim, stanowisko to
zajmował do 17 października 2005. Od maja 2001 działa w SLD. Z listy tej partii w wyborach
parlamentarnych w 2005 został wybrany na posła na Sejm V kadencji w okręgu koszalińskim. Od
19 listopada 2005 do 10 maja 2008 pełnił funkcję przewodniczącego SLD województwa
zachodniopomorskiego. W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz drugi uzyskał mandat
poselski, kandydując z listy koalicji LiD. W kwietniu 2008 zasiadł w Klubie Poselskim Lewica,
który we wrześniu 2010 przekształcono w KP SLD. 7 kwietnia 2010 objął funkcję
przewodniczącego sejmowej Komisji Obrony Narodowej.
- Jutro bez obaw to hasło wyborcze, ale także przesłanie - przekonywał Stanisław Wziątek. Jak
podkreślił jutro musi być bezpieczne, jutro musi być takie, w którym żyjemy szczęśliwie, w którym
każdy będzie miał szanse na godne życie. Sojusz będzie walczył z wykluczeniem społecznym. -
Nie może być tych, którzy pozostają poza burtą, tylko dlatego, że nie zauważa ich państwo, kiedy
oni potrzebują pomocy - zaznaczył Wziątek.
Zbyszek Zaborowski (ur. 26 lutego 1958 w Wilamowicach) – lewicowy poseł na Sejm II, III, IV, V , VII kadencji. Ukończył w 1982 studia na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Śląskiego. Należał do komunistycznego SZSP (potocznie zwanego -zsypem) Był członkiem komunistycznej PZPR od 1977 do 1990, następnie SdRP, w 1999 przystąpił do SLD. Od marca do sierpnia 2003 był przewodniczącym rady wojewódzkiej SLD w Katowicach. Działacz postkomunistycznego Stowarzyszenia Ordynacka. W latach 1982–1991 pracował jako asystent w Zakładzie Międzynarodowych Stosunków Politycznych XX wieku Uniwersytetu Śląskiego. W latach 1993– 2007 sprawował mandat poselski z ramienia SLD na Sejm II, III, IV i V kadencji. Od 1998 do 2001 był także radnym sejmiku śląskiego. W wyborach parlamentarnych w 2005 startował z listy SLD w okręgu katowickim. W przedterminowych wyborach w 2007 nie ubiegał się o reelekcję (został wykreślony z listy Lewicy i Demokratów tuż przed rejestracją).W styczniu 2008 został powołany na stanowisko wicemarszałka województwa śląskiego w ramach koalicji PO, PR, PSL i LiD. W 2010 uzyskał mandat radnego sejmiku śląskiego.Zbyszek Zaborowski - lider SLD w woj. śląskim - po raz kolejny zabrał głos w sprawie rządzącej województwem śląskim koalicji PO-RAŚ. I po raz kolejny nie pozostawił na niej suchej nitki, oskarżając liderów RAŚ o chęć podziału województwa.
Ryszard Zbrzyzny (ur. 4 maja 1955 w Lubawce) – działacz związkowy i lewicowy poseł na Sejm
nieprzerwanie od 1991 (I, II, III, IV, V , VI , VII kadencji). Ukończył studia na Wydziale
Górniczym Politechniki Wrocławskiej oraz Wydziale Informatyki i Zarządzania Akademii
Ekonomicznej we Wrocławiu. Od drugiej połowy lat 70. pozostaje zawodowo związany z KGHM.
Od 1991 stoi na czele Związku Zawodowego Pracowników Przemysłu Miedziowego. Zasiadał w
radzie nadzorczej Zagłębia Lubin.
Od 1978 należał do komunistycznej PZPR aż do jej upadku.. Następnie wstąpił do SdRP, a potem
SLD. Wszedł w skład rady krajowej tej partii. W 1991, 1993, 1997, 2001 i 2005 uzyskiwał mandat
posła na Sejm kolejnych kadencji z ramienia SLD. Był m.in. zastępcą przewodniczącego Komisji
Skarbu Państwa oraz członkiem sejmowej komisji śledczej ds. prywatyzacji PZU. W latach 1998–
2001 sprawował mandat radnego sejmiku dolnośląskiego.
W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz szósty został posłem, kandydując z listy koalicji LiD
w okręgu legnickim. W kwietniu 2008 zasiadł w Klubie Poselskim Lewica, który we wrześniu 2010
przekształcono w KP SLD. Zwany jest czerwonym baronem związkowym.
Za rządów lewicy był tak mocny, że prezesem spółki KGHM zrobił swojego człowieka Wiktora
Błądka, który według „GW" słynął z powiedzonka: „Gdy byk pierdzi, obora słucha”. Bykiem
pozostawał jednak nie Błądek, lecz Zbrzyzny, który w tym czasie zasiadał w radzie nadzorczej
Zagłębia Lubin, klubu sponsorowanego przez kombinat. Dziś w spółce rządzi Platforma i
„czerwony książę” teoretycznie powinien być na aucie, ale dziwnym trafem nowym prezesem
został Herbert Wirth, jego dobry znajomy. Poza tym w grupie kapitałowej KGHM pracuje dwóch
synów Zbrzyznego: Wiesław i Szymon. Interesy ze spółką robi także zaprzyjaźniony z nim lokalny
przedsiębiorca Marian Urbaniak. Jego spółki (część z nich to sprywatyzowane córki miedziowego
giganta, a jedna budowała dom Zbrzyznego) od lat dostają zlecenia od KGHM. Jednej z nich
przysługuje nawet tzw. prawo pierwszej nocy. Dzięki niemu Urbaniak może podbierać rywalom
kontrakty. Jedynym warunkiem jest wykonanie ich za tę samą cenę. – To znakomite rozwiązanie –
przekonuje „Wprost” Zbrzyzny.