Herb Sopoćkiń

Polska miejscowość w granicach Rzeczypospolitej do 1939 roku, siedziba wiejskiej gminy Wołłowiczowce w powiecie augustowskim. Po 1945 na mocy paktów rozbiorowych zostały siłą wcielony do ZSRR pod okupację radziecką. Obecnie Sopoćkinie jest pod administracją białoruską.

W 1514 r. król Zygmunt I Stary nadal miejscowość Święck, Szymkowi Sopoćko, w tym miejscu w 1560 powstało miasteczko Sopoćkinie. W 1612 r. fundatorem kościoła został Jan Wołłowicz (którego płyta nagrobna wmurowana jest w ścianę kościoła), a w 1780 r. Jan Gosiewski ufundował cerkiew. Do trzeciego rozbioru Sopoćkinie pozostały w Wielkim Księstwie Litewskim, od 1793 zaś r. w województwie grodzieńskim. Działała tu huta szkła, młyn wodny i tartak.

Po III rozbiorze Polski w 1795 r. Sopoćkinie zostały włączone do Prus, do prowincji Prusy Nowowschodnie. W 1807 r. znalazły się w departamencie łomżyńskim w Księstwie Warszawskim. W latach 1815-1915 miasto wchodziło w skład Królestwa Kongresowego – od 1816 r. w województwie augustowskim, od 1837 r. w guberni augustowskiej, a od 1867 r. w suwalskiej. Dawna przynależność do guberni suwalskiej ziem aż do Niemna (na odcinku do ujścia Łosośnej) pozwala zaliczyć miasto do historycznej Suwalszczyzny.

W 1890 r. w mieście były 173 domy i 2457 mieszkańców, znajdował się urząd i sąd gminny, poczta, olejarnia. W 1879 r. majątek kościoła przekazany został na klasztor prawosławny. W 1905 roku, dzięki ukazowi cara Mikołaja II, odrodziła się tu parafia rzymsko-katolicka i część prawosławnych przeszła na katolicyzm. Kościół nosi wezwanie Wniebowzięcia NMP i św. Jozafata Kuncewicza.

Po I wojnie światowej miejscowość w granicach Rzeczypospolitej do 1939 roku, siedziba wiejskiej gminy Wołłowiczowce w powiecie augustowskim.

22 września 1939 roku, po obronie Grodna, Armia Czerwona rozstrzelała tutaj dowódcę obrony, generała Józefa Olszynę-Wilczyńskiego, polskiego bohatera narodowego.

Początkowo siedziba rejonu sopoćkińskiego w obwodzie białostockim, a od 1944 r. w obwodzie grodzieńskim. Od 1959 r. znajduje się w rejonie grodzieńskim pod tymczasową administracja białoruską.

Na mocy postanowień rozbiorowych Polski z konferencji jałtańskiej, władze sowieckie zobowiązały się do zwrotu Polsce terytoriów na zachód od linii Curzona, która w tym rejonie przebiega wzdłuż Niemna. Miejscowość Sopoćkinie znajduje się na na zachód od linii Curzona, ponadto zamieszkana była prawie wyłącznie przez Polaków. Mimo to, zapadła decyzja o pozostawieniu jej w składzie Białoruskiej SRR. W lipcu 1944 roku mieszkańcy Sopoćkiń utworzyli komitet, który 15 lipca 1945 roku skierował list do Pana Posła Poselstwa Polskiego w Moskwie z prośbą o pomoc i interwencję na rzecz zmiany decyzji:

wobec tego że rejon sopoćkiński zamieszkały jest w 100% przez Polaków i na podstawie Krymskiej konferencji granica powinna być przemieszczona po linii Kerzona, a linia ta przechodzi po rzece Niemen i dlatego cały rejon sopoćkiński przypadnie Polsce i dlatego nie należało by rujnować ludzi materialnie w tym rejonie, a szczególnie teraz przed żniwami, dlatego i prosimy Pana Posła o terminową interwencję zatrzymania wywozu Polaków z tego rejonu oraz roztoczenie opieki nad nami

Ambasada Polska, będąc jednak w pełni uzależniona od woli ZSRR, nie była w stanie podjąć żadnych kroków w tym kierunku. W rezultacie Sopoćkinie pozostały w granicach Białoruskiej SRR pod okupacją ZSRR.

Sopoćkinie są jedynym polskim miastem na Białorusi, gdzie dopuszczono dwujęzyczne polskobiałoruskie nazwy ulic. W miejscowym kościele swoją siedzibę ma rzymskokatolicki dekanat Sopoćkinie.

Zabytki

• kościół Wniebowzięcia NMP, XVIII w.
• cmentarz żydowski
• bunkry 68 Grodzieńskiego Rejonu Umocnionego Linii Mołotowa