Jozef Tiso (ur. 13 października 1887 w Wielkiej Bytczy - stracony 18 kwietnia 1947 w Bratysławie), słowacki ksiądz, polityk i lider Słowackiej Partii Ludowej.
Podczas kongresu w Rużomberku w 1930 został wybrany jednym z wiceprzewodniczących partii, której był głównym ideologiem. Domagał się oddzielnej słowackiej administracji, słowackiego parlamentu a także sądowniczej i kulturowej autonomii.
Po śmierci Andreja Hlinki w 1938 został jego następcą i w imieniu partii przystąpił do rokowań z rządem na temat sprawy autonomii i praw Słowaków. Kolejny kryzys rządowy ułatwił mu negocjacje. Był to okres konferencji monachijskiej i nacisków społeczności międzynarodowej na Czechosłowację w związku z separatystycznymi żądaniami Niemców sudeckich. W obliczu kolejnego kryzysu gabinetowego i wykorzystując postanowienia Układu Monachijskiego, zdecydowano się na utworzenie autonomicznego słowackiego rządu, na czele którego stanął ks. Tiso.
Tiso zdecydował się współpracować z Hitlerem i w latach w latach 1939-45 pełnił funkcję prezydenta całkowicie zależnej od Niemiec Republiki Słowackiej. Wprowadził w kraju rządy totalitarne - zniesione zostały wolność sumienia, słowa i prasy, zakazano działalności partii opozycyjnych.
We wrześniu 1939 Republika Słowacka dokonała agresji na Polskę a w nagrodę - w listopadzie 1939 na rozkaz Hitlera kilkanaście wiosek w północnej części Spisza i Orawy zostało włączonych w skład Słowacji.
Był współodpowiedzialny za wywózkę słowackich Żydów do obozów koncentracyjnych, a nawet płacił rządowi niemieckiemu za "pomoc w rozwiązywaniu tego problemu". Po wojnie Jozef Tiso został skazany na karę śmierci za zdradę i udział w zbrodniach wojennych i stracony.