Bitwa pod Iłżą – bitwa rozegrana podczas wojny obronnej Polski, w dniach od 8-9 września 1939 roku w rejonie miasta Iłża w województwie kieleckim. Bitwa odbyła się pomiędzy związkami taktycznymi południowego zgrupowania polskiej Armii "Prusy", pod wspólnym dowództwem gen. Stanisława Skwarczyńskiego a niemieckim 15. Korpusem Lekkim gen. Hermanna Hotha.

Armia "Prusy", z założenia mająca służyć do zadań zaczepnych, przebywała jako armia odwodowa głęboko za linią frontu. Nieoczekiwane przedarcie się jednostek niemieckiej 10 Armii na styku Armii "Kraków" i Armii "Łódź", spowodowało utratę przez Naczelne Dowództwo Wojska Polskiego możliwości realizacji zadań zaczepnych i konieczność bieżącej walki z napotkanymi jednostkami niemieckimi.

Starcie rozpoczęło się, gdy część południowego zgrupowania Armii "Prusy", w sile niekompletnych 3. DP, 12. DP i 36.DP i tymczasowej Grupy Operacyjnej "Kielce" pod dowództwem płk. Kazimierza Glabisza, napotkało na przemieszczające się siły niemieckiej 10. Armii (pancerno-motorowy 15. Korpus Lekki gen. Hotha), które zagradzały oddziałom polskim szlaki odwrotu za Wisłę.

8 września ok. godz 12:00, wywiązały się pierwsze walki 3. DP z Niemcami, zakończone niepowodzeniem i rozbiciem sił polskich w bitwie o wioskę Piłatka. 12. DP podjęła próbę przebicia się z niemieckiego okrążenia dnia 9 września, część jej oddziałów przebiła głęboko pozycje niemieckie jednak atak czołgów nieprzyjaciela doprowadził do odcięcia od rzeki Wisły i rozbicia. Ostatnim etapem bitwy, dnia 10 września, była próba 36. DP przebicia się na wschód, rozpoczęta w czasie marszu na Iłżę, także zakończona niepowodzeniem.

Większość południowego zgrupowania Armii "Prusy" uległo rozproszeniu i zniszczeniu w dniu 9 września, przestając istnieć jako samodzielna jednostka armii Wojska Polskiego.