Adam Borowski uderzony po uroczystościach miesięcznicy smoleńskiej
Szef warszawskiego Klubu „Gazety Polskiej” napadnięty i uderzony!
Adam Borowski (ur. 21 lipca 1955 w Warszawie) – działacz opozycji demokratycznej i niepodległościowej w PRL, polski wydawca i działacz społeczny.
Urodził się 21 lipca 1955 r. w Warszawie. Ukończył Technikum Mechaniczne nr 1. Od 1979 studiował zaocznie na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Po wprowadzeniu stanu wojennego 13 grudnia 1981 r. został relegowany.
W latach siedemdziesiątych pracował kolejno w Miejskim Przedsiębiorstwie Materiałów Budowlanych, Przedsiębiorstwie Budowy Sieci Cieplnych, Miejskim Przedsiębiorstwie Robót Elektrycznych w Warszawie. Od września 1980 r. był członkiem NSZZ „Solidarność", pracował społecznie w Komisji Interwencji i Mediacji „S" Regionu Mazowsze. W MPRE przewodniczył Komisji Zakładowej, w dniach 14–15 grudnia 1981 r. zorganizował strajk. Po rozwiązaniu zakładu ukrywał się. Organizował podziemne struktury Międzyzakładowego Robotniczego Komitetu „Solidarności".
W 1982 r. współorganizował niezależny pochód pierwszomajowy, uczestniczył w akcji uwolnienia postrzelonego przez MO Jana Narożniaka ze szpitala przy ul. Banacha w Warszawie. 10 lipca 1982 r. został aresztowany. Skazany przez Sąd Warszawskiego Okręgu Wojskowego na 3,5 roku więzienia, w lipcu 1984 r. został zwolniony warunkowo.
W 1985 r. był współzałożycielem Niezależnego Wydawnictwa Książkowego Wers, które opublikowało m.in. „Historię świata" Paula Johnsona i „Pseudonim Łupaszka" Dariusza Fikusa. W 1985 r. został członkiem podziemnej Solidarności Walczącej, zorganizował jej oddział w Warszawie, założył wydawnictwo Prawy Margines, w latach 1987–1989 wydawał pismo „Horyzont".
W lipcu 1989 r. założył (razem z żoną Mirosławą Łątkowską) Oficynę Wydawniczą Volumen, która opublikowała wiele książek z zakresu historii Polski, m.in: „Łupaszka, Młot, Huzar. Działalność 5 i 6 Brygady Wileńskiej AK w latach 1944–1952" i „Białostocki Okręg AK-AKO (VII 1944 – VIII 1945)" Kazimierza Krajewskiego i Tomasza Łabuszewskiego; „Wileński Okręg AK 1944–1956" Piotra Niwińskiego; „Żołnierze Wyklęci. Antykomunistyczne podziemie zbrojne po 1944 r." (album, w którym po raz pierwszy zaprezentowano kilkaset zdjęć żołnierzy podziemia); „Solidarność. XX lat historii"; „Droga do niepodległości. Solidarność 1980–2005". Jest autorem wystaw: o żołnierzach wyklętych (prezentowana w Sejmie RP w 1999 r. i do dziś w wielu miejscach Polski), „Solidarność. XX lat historii" (prezentowana w Hanowerze i we Frankfurcie), „Solidarność. Droga do niepodległości" (2010). W 2001 r. był współzałożycielem Fundacji Pamiętamy, która buduje pomniki bohaterom konspiracji niepodległościowej.
Jest pomysłodawcą i wydawcą albumów o stanie wojennym, m.in. „Wojna z Narodem", „Idą Pancry na Wujek", „A okazało się, że Lubin! 31 sierpnia – 2 września 1982: pacyfikacja miasta", pomysłodawcą, członkiem redakcji i współautorem kilkudziesięciu haseł kompendium „Encyklopedia Solidarności. Opozycja w PRL 1976–1989".
W ramach projektu edukacyjnego IPN Rok Kultury Niezależnej zorganizował koncert „Droga do wolności", podczas którego znani artyści przypomnieli piosenki z czasów walki opozycji z reżimem komunistycznym i z okresu stanu wojennego.
W 1995 r. był współzałożycielem, a w latach 2000–2006 przewodniczącym Komitetu Polska- Czeczenia. Organizował wystawę „Czeczenia, ostateczne rozwiązanie" (2006) oraz koncerty i manifestacje przeciw wojnie w Czeczenii. Od 2008 r. jest prezesem stowarzyszenia Polsko- Czeczeński Ośrodek Dokumentacyjno-Informacyjny Iczkeria, w latach 2008–2010 był społecznym doradcą ds. uchodźców czeczeńskich Rzecznika Praw Obywatelskich.
Odznaczony m.in. medalem Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa (1993 r.) i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2006 r.).