Szyby naftowe

Borysławsko-Drohobyckie Zagłębie Naftowe – największy rejon wydobycia ropy naftowej i wosku ziemnego na terenie Galicji, a później II Rzeczypospolitej.

Historia Zagłębia rozpoczyna się w 1896 roku, kiedy to do głębokich złóż ropy dowiercił się i rozpoczął jej eksploatację na skalę przemysłową Władysław Długosz. Oczywiście wcześniej eksploatowano tutaj płytkie złoża ropy oraz wydobywano wosk ziemny.

W 1817 Josef Hecker rozpoczął wydobycie i destylacje ropy naftowej z studni czerpanych i dostarczył destylat do oświetlenia ulic Drohobycza, koszar wojskowych w Samborze i salin w Truskawcu.

Pod względem produkcji ropy Zagłębie na rynku światowym zdobyło okresowo czwarte miejsce po Stanach Zjednoczonych, Rosji i Rumunii. W ciągu jednak krótkiego czasu, wobec dowiercenia się wydajnych roponośnych pokładów w Wenezueli, Iranie i Iraku oraz wskutek polityki monopolistów, spadło po 1945 roku, jako producent na jedno z ostatnich miejsc.

Szyby naftowe

Borysławskie złoża ozokerytu, odkryte w 1854 przez lwowskiego przedsiębiorcę Roberta Domsa, były jednymi za największych na świecie pod względem wydobycia i zasobów.

W II poł. XIX wieku borysławski ozokeryt wykorzystywano do izolacji pierwszego transatlantyckiego kabla telegraficznego, łączącego Europę i USA. W 1861 rozpoczęto eksploatację złóż ropy (również Robert Doms), w 1909 wydobywano tutaj 5% światowego wydobycia.

W 1866 rozpoczęto maszynowe drążenie szybów naftowych.

31 grudnia 1872 oddano do eksploatacji połączenie kolejowe Borysławia z Lwowem.

W latach 1905-1907 dowiercono się nowych, bardzo wydajnych szybów, a brak zbiorników i ograniczenie przyjmowania ropy przez rafinerie wywołały gwałtowny spadek cen ropy i krach na giełdzie akcji naftowych. Kryzys przyspieszył proces monopolizacji w przemyśle naftowym i koncentrację zarówno przerobu, jak i obrotu ropą naftową i jej pochodnymi. W rezultacie w 1911 zmniejszono wydobycie do 1,5 min ton, a w 1913 do 1,1 mln ton, tj. do poziomu z 1907, ceny zaś w tym samym czasie podniesiono nieomal trzykrotnie.

Polski Szlak Naftowy (rozerwany w 1939r przez dokonanie IV rozbioru Polski)

Polski Szlak Naftowy

Geologią złóż ropy i wosku ziemnego w Zagłębiu Borysławsko-Drohobyckim zajmowali się: Alojzy Alth, Klaudiusz Angerman, Karol Bohdanowicz, Józef Grzybowski, Joachim Hempel, Bolesław Kropaczek, Jan Nowak, Józef Siemiradzki, Leon Syroczyński, Konstanty Tołwiński, Wawrzyniec Teisseyre, Edward Windakiewicz i Rudolf Zuber.

Miejscowości Zagłębia

Borysław, Drohobycz, Bitków, Stary Sambor, Stara Sól, Nahujewicze, Schodnica, Tustanowice, Modrycze, Mraźnica, Ułyczne.