Blanka Kaczorowska

Blanka Kaczorowska (ur. 13 października 1922 w Brześciu Litewskim) - agentka i denuncjatorka Gestapo w Armii Krajowej, po wojnie agentka UB.

Wstąpiła do konspiracji Armii Krajowej, pracowała w wywiadzie w Siedlcach, później wyjechała do Warszawy. W początkach 1942 została członkinią grupy operacyjnej "H", którą dowodził Ludwik Kalkstein (jej mąż od 14 listopada 1942), używała wówczas pseudonimu "Sroka". Wraz z mężem i Eugeniuszem Świerczewskim nawiązała współpracę z Gestapo jako agentka "V-98". Grupa ta zdekonspirowała wiele struktur podziemia i wydała w czerwcu 1943 dowódcę AK generała Stefana Grota-Roweckiego w ręce Niemców. 25 marca 1944 zaocznym wyrokiem Wojskowego Sądu Specjalnego skazana na karę śmierci. Kary nie wykonano, gdyż Kaczorowska była w ciąży. Gestapo ukryło ją i do końca wojny przebywała pod opieką Niemców. W 1945 rozwiodła się z mężem.

Po wojnie mieszkała w Częstochowie, studiowała w Łodzi, a następnie powróciła do Warszawy. Komuniści doskonale znali jej przeszłość, w 1948 znalazła się pod osobistą opieką ministra kultury i sztuki Włodzimierza Sokorskiego. Została magistrem historii sztuki i 1 czerwca 1951 rozpoczęła pracę jako asystentka w Państwowym Instytucie Badania Sztuki Ludowej i Folkloru.

W 1952 została aresztowana przez UB oraz osądzona. Sąd warszawski skazał ją w 1953 na dożywocie. Wkrótce jednak wyrok został zmniejszony do 15 lat pozbawienia wolności, a następnie do 10. Wyszła z więzienia po pięciu latach - w 1958.

W końcu czerwca 1959 została współpracownikiem Departamentu II (wywiadu) Służby Bezpieczeństwa jako agentka "Katarzyna", gdzie pracowała do 1963. Tajnym, świadomym współpracownikiem była ponownie w latach 1967-1972. Pracowała w centrali importowej.

W 1971 wyjechała do Francji.