Wacław Komar

Wacław Komar, pierwotnie Mendel Kossoj, pseud. Kucyk (ur. 4 maja 1909 w Warszawie, zm. 26 stycznia 1972 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego, wieloletni funkcjonariusz komunistycznych służb specjalnych, szef wywiadu wojskowego (Oddziału II Sztabu Generalnego LWP) i wywiadu cywilnego Ministerstwa Bez­pie­czeń­stwa Pub­licz­ne­go oraz dowódca Korpusu Bez­pie­czeń­stwa Wewnętrznego, zabójca polityczny, zdrajca naradowy.

Urodził się w Warszawie w rodzinie żydowskiej, jako syn rymarza Dawida (1883-1956) i Fejgi (1884-1965) Kossojów.

W 1927 wstąpił do Związku Młodzieży Komunistycznej. Jako kilkunastoletni chłopak brał udział w zabójstwach tajnych współpracowników polskiej policji politycznej na mocy wyroków Komunistycznej Partii Polski. W czerwcu 1927 został przerzucony do Związku Radzieckiego, gdzie przebywał do lipca 1933, szkolony na kursach dywersyjnych pod nazwą podgatowka komandnogo sostawa pri sztabie RKKA Armii Czerwonej, potem skierowany do OGPU NKWD. Na początku lat 30 tych XX w skierowany "na robotę wojskową" do Niemiec a potem do Polski. Działał w Komunistycznej Międzynarodówce Młodzieży. Między grudniem 1936 a lutym 1939 przebywał w Hiszpanii i wziął udział wojnie domowej. (16 lipca 1946 Krajowa Rada Narodowa na wniosek Ministra Obrony Narodowej "w uznaniu bohaterskich zasług ochotników polskich w bojach z niemieckim faszyzmem na polach Hiszpanii w 1936-1939 r. o Polskę Demokratyczną" odznaczyła go Krzyżem Złotym Orderu Wojennego Virtuti Militari).

Po ataku Niemiec na Belgię, Holandię i Francję w 1940 walczył w Polskich Siłach Zbrojnych. W kwietniu 1940 dostał się do niewoli niemieckiej, przebywał w niej przez 5 lat do kwietnia 1945. Po wyjściu z niewoli pozostał we Francji, gdzie w czerwcu 1945 objął stanowisko zastępcy szefa tamtejszej Polskiej Misji Wojskowej.

Po powrocie do kraju po jakimś czasie (19 grudnia 1945) zastąpił na stanowisku szefa Oddziału II Sztabu Generalnego LWP pułkownika Gieorgija Domeradzkiego. Jednocześnie 20 czerwca 1947 został naczelnikiem Wydziału II Samodzielnego (wywiadu) Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego oraz 17 lipca 1947 dyrektorem Departamentu VII Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego. 5 czerwca 1950 został odwołany ze stanowiska dyrektora Departamentu VII MBP, następnie ze stanowiska szefa Oddziału II Sztabu Generalnego LWP. 6 lipca 1951 został Głównym Kwatermistrzem Wojska Polskiego.

Niespodziewanie 11 listopada 1952 został aresztowany, 23 grudnia 1954 zwolniony został z aresztu GZI. Dwa lata później (1956) stanął na czele Wojsk Wewnętrznych. Przygotowywał opór przeciwko grożącej wtedy Polsce inwazji ZSRR. Podporządkowane Komarowi wojska KBW stanęły naprzeciw oddziałom Armii Czerwonej maszerującym na Warszawę przed i w trakcie VIII Plenum KC PZPR,[4] które zapoczątkować miało odwilż gomułkowską. Następnie 15 sierpnia 1957 objął dowództwo Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego, później 10 czerwca 1960 został dyrektorem generalnym Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. Odwołany z tego stanowiska 15 lutego 1968 w związku z jego żydowskim pochodzeniem, zmarł cztery lata później.

http://iarchiwum.pl/print/artykul/id/325