Mieczysław Albert Maria Krąpiec OP (ur. 25 maja 1921 w Berezowicy Małej, powiat Zbaraż, na Podolu, zm. 8 maja 2008 w Lublinie) – dominikanin, profesor filozofii, tomista, teolog, humanista, wieloletni rektor KUL, współtwórca Lubelskiej Szkoły Filozoficznej, inicjator wydawania i przewodniczący komitetu naukowego Powszechnej Encyklopedii Filozofii.

Był przyjacielem Jana Pawła II. Został pochowany 16 maja 2008 w grobowcu oo. Dominikanów na cmentarzu przy ul. Lipowej w Lublinie.

Urodził się w niewielkiej miejscowości Berezowica Mała na Podolu. Po ukończeniu w 1939 klasycznego Gimnazjum im. Wincentego Pola w Tarnopolu wstąpił do Zakonu oo. Dominikanów w Krakowie, gdzie studiował tajnie filozofię i teologię. Wyjazd z rodzinnej wsi uratował go przed zagładą (w nocy z 22 na 23 lutego 1944 r. UPA wymordowała 131 polskich mieszkańców Berezowicy). Studia w czasie okupacji niemieckiej odbył tajnie w dominikańskim Kolegium Filozoficzno-Teologicznym w Krakowie, Warszawie i Lublinie. 8 lipca 1943 złożył śluby wieczyste a 17 czerwca 1945 roku otrzymał święcenia kapłańskie z rąk ks. abpa prof. dra Michała Godlewskiego.

W 1946 uzyskał doktorat z filozofii za pracę O miłości przyrodzonej nade wszystko względem Boga napisanej pod kierunkiem Sługi Bożego o. Jacka Woronieckiego, który został nostryfikowany przez Uniwersytet św. Tomasza z Akwinu "Angelicum" w Rzymie. Studia teologiczne kontynuował w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, gdzie w 1948 uzyskał doktorat z teologii za pracę De amore hipostatico in Sanctissima Trinitate secundum St. Thomam Aquinatem, napisaną pod kierunkiem ks. prof. Antoniego Słomkowskiego.

Habilitację uzyskał w 1957 roku na podstawie rozprawy pt. Egzystencjalne podstawy transcendentalnej analogii bytu.

W latach 1946-1954 wykładał filozofię w Dominikańskim Kolegium Filozoficzno-Teologicznym w Krakowie. W 1951 rozpoczął pracę w Wydziale Filozofii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, gdzie wykładał metafizykę. W swoich badaniach naukowych skoncentrował się na koncepcji bytu u Arystotelesa i św. Tomasza z Akwinu.

Od 1 stycznia 1955 do 31 sierpnia 1996 pełnił funkcję kierownika Zakładu Metafizyki i Katedry Metafizyki i Teorii Poznania. W 1956 roku otrzymał tytuł docenta. W latach 1957-1970 był kierownikiem II Katedry Metafizyki [Katedra Metafizyki Ogólnej]. W 1965 był stypendystą Fundacji Aleksandra von Humboldta, staż odbywał na Uniwersytecie w Monachium, u prof. M. Můllera.

Dwukrotnie był dziekanem Wydziału Filozofii Chrześcijańskiej KUL – w latach 1958-1961 i 1969-1970. Od 1962 roku do 1970 był przewodniczącym Wydziału Filozoficznego Towarzystwa Naukowego KUL. W 1963 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego a w 1968 profesora zwyczajnego.

Był inicjatorem powstania i przewodniczącym Komitetu Naukowego Powszechnej Encyklopedii Filozofii – "pierwszej w dziejach kultury polskiej prawdziwej encyklopedii filozoficznej" – wydawanej od 2000 (do 2008: 9 tomów od A do Z). Ofiarowana została Narodowi Polskiemu na ręce Jana Pawła II.

Był także inicjatorem powstania polskiego oddziału Międzynarodowego Towarzystwa Tomasza z Akwinu (SITA), oraz był jednym z inicjatorów powołania Oddziału PAN w Lublinie.

Pod jego kierunkiem powstało ok. 300 prac magisterskich oraz ponad 60 prac doktorskich m.in. kard. Mariana Jaworskiego, czy biskupa Ignacego Deca.

1 października 1970 został wybrany na rektora KUL i wybierany był jeszcze pięciokrotnie (najwięcej w historii KUL) – rektorem był do 1983.

Jako rektor rozwijał struktury naukowe, administracyjne oraz bazę materialną uniwersytetu. Dzięki jego staraniom udało się przeprowadzić kapitalny remont całego gmachu głównego uniwersytetu i jego konieczną rozbudowę. Wybudował nowy fronton głównego gmachu KUL, a także był inicjatorem i pomysłodawcą X piętrowego Collegium Jana Pawła II, na które zbierał pieniądze głownie w Ameryce.

Zainicjował prace nad powstaniem Encyklopedii Katolickiej był przewodniczącym jej redakcji, utworzył Międzywydziałowy Zakład Leksykograficzny 1970, powołał także Szkołę Kultury i Języka Polskiego przy KUL oraz Zakład Duszpasterstwa i Migracji Polonijnej 1972, reaktywował sekcję Filologii Romańskiej 1972, sekcję Filologii Angielskiej 1982, Wydział Nauk Społecznych z sekcjami: psychologii,pedagogiki, socjologii, sekcję Prawa na Wydziale Prawa Kanonicznego i Nauk Prawnych 1982.

Był honorowym przewodniczącym Rady Programowej Radia Maryja. Przez kilka lat wygłaszał felietony z cyklu "Myśląc Ojczyzna", brał udział w "Rozmowach niedokończonych", udzielał wywiadów "Naszemu Dziennikowi" i Telewizji Trwam. Wspierał swoim doświadczeniem Wyższą Szkołę Kultury Społecznej i Medialnej. Walczył o upamiętnienie ofiar ludobójstwa dokonanego przez OUN – UPA. Gdyby żył nie dopuściłby do wplątania KUL w aferę z doktorem honoris causa dla prezydenta Juszczenki w 2009 roku, zwolennika banderyzmu i faszyzmu ukraińskiego spod znaku OUN-UPA.

Członkostwo w organizacjach

• 1964 został członkiem Göres Geselschaft (Bonn).
• 1967 został członkiem Societé Internationale pour l’Étude de la Philosophie Medievale.
• 1970 został członkiem Academia Scientiarum et Artium Europea (Salzburg).
• 1970 został członkiem Pontyficia Academia di San Tommaso d’Aquino (Rzym).
• członek a w latach 1970-1981 prezes Towarzystwa Naukowego KUL.
• 1972 został członkiem Societas Humboldtiana Polonorum.
• 1972- 1979 sprawował funkcję kierownika Zakładu Duszpasterstwa i Migracji Polonijnej KUL.
• 1982 został członkiem zwyczajnym Pontificia Academia Theologica (Rzym)
• 1983 został członkiem korespondentem Polskiej Akademii Nauk.
• 1988-1990 był członkiem Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej do Spraw Kadr Naukowych.
• W 1989 roku został członkiem czynnym Polskiej Akademii Umiejętności (Kraków).
• 1991 został czynnym członkiem Academia Scientiarum et Artium Europea (Salzburg).
• 1994 został członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk (Warszawa).
• członek Societa Internationale Tommaso d’Aquino {SITA).
• członek Amerykańskiego Stowarzyszenia Filozofów Katolickich.
• przewodniczący i inicjator Polskiego Towarzystwa Tomasza z Akwinu (Lublin).
• członek Polskiego Towarzystwa Filozoficznego.
• członek Lubelskiego Towarzystwa Naukowego.

Nagrody

• 1973 roku otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.
• 1977 otrzymał order Grand Officier d’Ordre Leopold II (nadany przez rząd Belgii).
• 1978 roku otrzymał Krzyż Komandorski Odrodzenia Polski
• 1981 nagroda Premio Internazionale Salsomaggiore (Parma, Włochy)
• 1983 Medal Komisji Edukacji Narodowej
• 1984 otrzymał Komandorię Orderu Palm Akademickich Rządu Francuskiego.
• 1986 otrzymał Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski
• 1988 otrzymał tytuł " Profesora Roku 1988" nadany przez Consesjo Cultural Mundial (UNESCO, Meksyk).
• 1989 doctor honoris causa uczelni: Pontifical Institute of Mediaeval Studies, który jest częścią Uniwersytetu Toronto
• 1990 doctor honoris causa Katolickiego Uniwersytetu w Leuven w Belgii.
• 1991 otrzymał tytuł " Man of the Year 1991/92" nadany przez International Biogaphicial Centre (Cambridge, Anglia),
• 1991 otrzymał nagrodę imienia Idziego Radziszewskiego Towarzystwa Naukowego KUL
• 1991 otrzymał nagrodę indywidualną Ministra Edukacji Narodowej za wybitne osiągnięcia naukowe.
• 1992 otrzymał tytył "Man of the Year 1992" nadany przez American Biographical Instityte.
• 1993 doktorat honoris causa Tarnopolskiego Eksperymentalnego Instytutu Pedagogicznego w Tarnopolu.
• 1994 otrzymał wyróżnienie Lubelskiego Towarzystwa Naukowego dla ludzi zasłużonych dla nauki na Lubelszczyźnie.
• 2000 medal "Polonia mater nostra est" Społecznej Fundacji Pamięci Narodu Polskiego.
• 2001 otrzymał Diamentowe Laury Umiejętności i Kompetencji (Katowice).
• 2001 otrzymał medal "Za zasługi dla Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego".
• 2002 otrzymał nagrodę Feniks 2002, przyznawaną w ramach Targów Wydawców Katolickich; nagroda została przyznana za "całokształt twórczości piśmienniczej i działalności edytorskiej" (Warszawa).
• 2005 otrzymał medal "Zasłużony dla Polonii".
• 2005 otrzymał honorowy tytuł zakonny "Magister in Sacra Theologia" (pozwala na otwieranie nowych studiów).
• 2006 otrzymał nagrodę Polskiego Stowarzyszenia Morsko-Gospodarczego im. Eugeniusza Kwiatkowskiego "Animus et semper fidelis".
• 2006 otrzymał "Medal Pamiątkowy Województwa Lubelskiego"

"Nasze Słowo" atakuje ojca Krąpca

W ostatnim numerze "Naszego Słowa", pisma mniejszości ukraińskiej w Polskie znalazł się bezpardonowy atak na o. prof. Mieczysława Alberta Krąpca, wybitnego polskiego filozofa i długoletniego rektora Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Publicysta tygodnika Bohdan Huk twierdzi, że "w światopoglądzie tego kapłana - filozofa i Bóg, i Absolut ustępował przed "polskimi" Kresami".

Artykuł w "Naszym Słowie" w którym znalazł się ten bulwersujący fragment ("Polityka historyczna ROPWiM"), jest dalszym ciągiem wojenki, jaką tygodnik ten od dobry kilku tygodni prowadzi z Andrzejem Przewoźnikiem, sekretarzem generalnym Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa. Przykładowo, w ostatnim numerze "NS" temat ten zajmuje aż dwie strony pisma.

To co tak zdenerwowało redaktora Huka, to fragment przedmowy ojca Mieczysława Krąpca do książki Jana Białowąsa "Krwawa Podolska Wigilia w Ihrowicy w 1944 roku", poświęconej zbrodni dokonanej przez oddział Ukraińskiej Powstańczej Armii na polskiej ludności wsi Ihrowica na Podolu w wigilijną noc 24 grudnia 1944 roku. Nacjonaliści ukraińscy zamordowali wówczas 89 osób, głównie starców, kobiety i dzieci.

Ojciec Krapiec pochodził z sąsiedniej wsi, Berezowicy Małej, która również padła ofiarą UPA - w nocy z 22 na 23 lutego 1944 zamordowano w niej 131 Polaków. Był wybitnym filozofem, jednym z głównych twórców Lubelskiej Szkoły Filozoficznej, przyjacielem Ojca Świętego Jana Pawła II. Zmarł 9 maja 2008 roku

Oto "bulwersujący" publicystę "Naszego Słowa" fragment autorstwa o. Mieczysława Krapca:

"Trudno też do końca zrozumieć motywy tak usilnych starań niektórych gremiów o skierowanie przez Polaków do Ukraińców słów "przebaczamy i prosimy o przebaczenie". Dlaczego Polacy mają prosić Ukraińców o przebaczenie? Czyżby za to, że ujawnili część prawdy o ludobójstwie na Kresach? A może za to, że przed wojną na terenie Polski nie było kolektywizacji i milionów Ukraińców zmarłych z wycieńczenia i głodu? Przecież ludność ukraińska w przedwojennej Polsce żyła nie gorzej niż polska. Ukraińcy mieli ogromną autonomię, dostęp do szkół polskich, własne, ukraińskie szkoły, spółdzielnie rolnicze o lepszej organizacji gospodarczej niż nasze polskie. Więc za co mamy przepraszać? Może za to, że nieliczni Polacy broniąc się spowodowali straty wśród Ukraińców?

Inną sprawą jest stwierdzenie faktów i następnie przebaczenie win. "Odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom" - to jest generalna reguła obowiązująca nas katolików. Przebaczenie nie może być jednak przekreśleniem zaistniałych faktów, a już, broń Boże, pamięci o setkach tysięcy polskich ofiar ludobójstwa na Wschodzie. Prawdę trzeba ujawnić tym bardziej, im jest tragiczniejsza. Żeby się już nie powtórzyła. Jeśli przebaczenie miało by być zapomnieniem, to będzie stanowić upoważnienie do nowych zbrodni, do - jak to się mówi - "powtórki z historii".

Huk komentuje: "Nie mogę uwierzyć, że to napisał Krąpiec. Jeżeli tekst jest autentyczny, to w światopoglądzie tego kapłana - filozofa i Bóg, i Absolut ustępował przed "polskimi" Kresami".

Trudno oprzeć się wrażeniu - nawet pomijając fakt, iż "Nasze Słowo" jest w całości finansowane z pieniędzy polskich podatników - że tym razem redakcja tego kontrowersyjnego tygodnika posunęła się zdecydowanie za daleko.

tr/Kresy.pl