Lechia Lwów (oficjalna nazwa: Lwowski Klub Sportowy Lechia Lwów) – nieistniejący już obecnie polski klub piłkarski (później wielosekcyjny sportowy, m.in. z sekcją hokeja na lodzie i bokserską), założony we Lwowie latem 1903 przez uczniów III i VI Gimnazjum oraz byłych członków koła futbolistów Sokoła-Macierzy. W okresie międzywojennym jedna z czterech pierwszoligowych drużyn (obok Pogoni, Czarnych i Hasmonei) z tego miasta. Jego członkowie wywodzili się głównie ze środowisk kolejarskich, toteż niemal przez cały okres swego istnienia Lechia była kojarzona właśnie z tą grupą społeczną (nie z wojskiem, jak w czasach PRL twierdziło wielu).

W połowie lat 90. XX wieku grupa polskich historyków i statystyków futbolu - badając materiały archiwalne - odkryła, że to właśnie Lechia - a nie I. LKPN "Sława" Lwów (jak się dotychczas powszechnie uznawało) - była pierwszym w historii zespołem piłkarskim utworzonym przez Polaków na ziemiach polskich (kilkanaście dni różnicy dzielące obydwa zebrania założycielskie). Jednak z racji o wiele większego znaczenia popularnych "Powidlaków" w przedwojennych kręgach ogólnopolskich oraz bardziej wpływowych działaczy od samego początku to właśnie im przypisywało się miano najstarszych. Błąd ten powielano później przez niemal sto lat, co zdarza się również obecnie.

W 1899 do Lwowa trafiła - wydana przez The Football Association i przetłumaczona z języka angielskiego - publikacja przepisów gry w piłkę nożną. Szerzej znane w tym mieście stały one się już rok później, gdy w swym premierowym numerze opublikowała je tamtejsza Gazeta Sportowa, wydawana przez Kazimierza Hemerlinga (później wydrukowano je w formie specjalnej broszury). Wydarzenie to stanowiło pewien przełom, bowiem do 1900 futbol w miarę zorganizowanej formie uprawiano jedynie we lwowskim IV Gimnazjum. Od tego momentu młodzież z tego miasta zaczęła coraz odważniej tworzyć piłkarskie zespoły, które konfronowały swe umiejętności w coraz liczniejszych meczach i turniejach. Moda na football dotarła również do lwowskich III i VI Gimnazjum. Tuż po rozpoczęciu roku szkolnego 1903/1904, uczęszczająca do tych placówek grupa uczniów założyła regularny klub, uprzedzając w ten sposób młodzież z I i II Szkoły Realnej (dzięki którym powstał I. LKPN "Sława" Lwów). Przez pierwsze lata swego istnienia (w czasach zaboru austriackiego) drużyna rozgrywała wyłącznie spotkania towarzyskie przeciwko innym ekipom z Galicji (przeważnie lwowskim). W 1921 zadebiutowała w oficjalnych rozgrywkach piłkarskich - lwowskiej Klasie A (mistrzostwa lwowskiego OZPN), początkowo nie odnosząc większych sukcesów. Dopiero w sezonie 1929 "Lechiści" zajęli w niej 1 miejsce, mierząc się w spotkaniach barażowych o mistrzostwo okręgu lwowskiego z jego ówczesnym czempionem - Polonią Przemyśl. Pierwszy mecz - rozegrany na własnym stadionie 11 sierpnia 1929 - wygrali 5:2 (4:1), zaś w rozegranym tydzień później rewanżu ulegli gospodarzom 0:3 (0:3). Liczba goli strzelonych na wyjeździe nie miała wówczas znaczenia, toteż wobec jednakowego bilansu bramkowego (5:5) koniecznym stało się zorganizowanie dodatkowego pojedynku na neutralnym terenie. Jako miejsce spotkania wybrano Stryj. 2 września 1929 po dogrywce "Biało-zieloni" pokonali "Polonistów" 3:2 (2:2, 1:1), wywalczając swój pierwszy oficjalny tytuł. Po kolejnym zwycięskim dwumeczu z 9 Pułkiem Artylerii Ciężkiej Siedlce (wygrana u siebie 5:2, porażka w Siedlcach 0:2 i triumf w dodatkowym meczu 4:2) Lechia przystąpiła do finałowego turnieju barażowego o ekstraklasę, w którym zajęła 2 miejsce (za ŁTSG Łódź), nie awansując tym samym do krajowej elity.

Sztuka ta udała się rok później (1930). Po wygraniu lwowskiej Klasy A, późniejszych barażowych zwycięstwach nad Unią Lublin (4:3 i 5:1) oraz Sokołem Równe (3:0 i 6:1), a także wygraniu barażowego turnieju finałowego klub wywalczył upragnioną promocję do polskiej ekstraklasy, z której jednak spadł już po jednym sezonie (ostatnie miejsce w edycji 1931), wygrywając zaledwie 5 z 22 rozegranych spotkań oraz 1 remisując. Do elity nigdy nie udało się już powrócić, więc ostatnie lata swego istnienia zespół spędził w rozgrywkach regionalnych. Po relegacji z I ligi najwiekszym sukcesem okazał się baraż o mistrzostwo lwowskiej ligi okręgowej w sezonie 1933 (po raz kolejny przeciwko przemyskiej Polonii). Po dwóch remisach (1:1 w Przemyślu i 2:2 we Lwowie), ponownie zaszła potrzeba przeprowadzenia dodatkowej potyczki (również w Stryju). 30 lipca 1933 przemyślanie okazali się lepsi, zwyciężając 0:2 (0:1). Łącznie w rozgrywkach regionalnych - prowadzonych przez OZPN Lwów od 1920 do 1940 - Lechia spędziła 17 sezonów, rozgrywając w tym czasie w sumie 223 mecze (w klasie A oraz lidze okręgowej).

W połowie lat 30. XX wieku wielkie sukcesy odnosiła sekcja hokeja na lodzie. W sezonie 1934 wywalczyła ona brązowy medal Mistrzostw Polski w tej dyscyplinie, zaś rok później - podczas turnieju rozgrywanego we Lwowie - awansowała do ścisłego finału (dwukrotnie pokonując w półfinale KTH Krynica 6:1 i 3:1), w którym nie sprostała lwowskim Czarnym (porażka 0:4).

We wrześniu 1939 - na skutek wybuchu II wojny światowej - działalność klubu została zawieszona, zaś po jej zakończeniu już nigdy go nie reaktywowano (w 1945 - w wyniku konferencji teherańskiej - Lwów znalazł się bowiem w granicach ZSRR).

W latach 1927-1939 barwy Lechii reprezentował Ryszard Koncewicz (po wojnie - jeden z najlepszych polskich trenerów piłkarskich w historii).

Mistrzostwa Polski w piłce nożnej:

• 12 miejsce w I lidze: 1931

Mistrzostwa Polski w hokeju na lodzie:

• 2 miejsce: 1935
• 3 miejsce: 1934