Ignacy Oziewicz ps. „Czesław”, „Cze­sła­w­ski”, „Netta”, „Jenczewski” (ur. 7 maja 1887 w Łyngmianach, w pow. świę­ciań­skim, zm. 10 stycznia 1966 w Gdyni) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej, komendant Na­ro­do­wych Sił Zbrojnych. Bohater Narodowy.

Od października 1907 do września 1908 służył w 106. pp, a następnie w sierpniu 1911 ukończył Wileńską Szkołę Woj­sko­wą. Podczas I wojny światowej służył w armii Imperium Rosyjskiego jako oficer 103 Pułku Piechoty 26 Dywizji Piechoty. Podczas służby w pułku w okresie sier­pień 1911 – kwiecień 1917 pełnił funkcje: szefa łączności, dowódcy kompanii i dowódcy batalionu. Od kwietnia do października 1917 służył w 193. DP. Po wybuchu rewolucji opuścił armię rosyjską i od paź­dzier­ni­ka 1917 do października 1918 pracował na Podolu jako administrator majątku ziemskiego.

W lutym 1919 przyjęty został do Wojska Polskiego. Od 6 października 1919 r. do 12 kwietnia 1920 pełnił obowiązki dowódcy 41 Pułku Piechoty. Od 20 sierpnia 1920 r. pełnił obowiązki dowódcy 17 Pułku Piechoty. W paź­dzier­ni­ku 1925 roku mianowany został dowódcą 76 Pułku Piechoty w Grodnie. Obowiązki dowódcy pułku sprawował przez kolejnych dziesięć lat. W mię­dzy­cza­sie, 16 marca 1927 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, marszałka Polski Józefa Piłsudskiego awan­so­wał go na pułkownika ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 roku i 17. lokatą w korpusie oficerów piechoty.

W 1935 roku wyznaczony został na stanowisko dowódcy piechoty dy­wi­zyj­nej 16 Dywizji Piechoty w Grudziądzu. Od 25 października 1938 roku do­wo­dził 29 Dywizją Piechoty w Grodnie. Na czele tej wielkiej jednostki walczył w kampanii wrześniowej. Po jej rozbiciu internowany przez Litwę, wydostał się z obozu i powrócił do Polski.
W latach 1941–1942 zastępca komendanta Głównego i szef wydziału ope­ra­cyj­ne­go Narodowej Organizacji Wojskowej. Nie zaakceptował decyzji o sca­le­niu z AK, gdyż uważał ją za opanowaną politycznie przez sanację i latem 1942 stanął na czele rozłamu w NOW.

Do aresztowania 9 czerwca 1943 r. komendant Narodowych Sił Zbroj­nych. Od 2 grudnia 1942 r. prowadził nieudane rozmowy o włączeniu NSZ do Armii Krajowej. Był więziony w niemieckich obozach kon­cen­tra­cyj­nych KL Auschwitz i Flossenburgu.

Po uwolnieniu z obozu przez oddziały amerykańskie przebywał w Niem­czech, a potem we Francji. Był pełnomocnikiem środowiska NSZ przed Komisją Weryfikacyjną AK w Londynie oraz prezesem założonej we Francji organizacji „Ogniwo”. W 1958 roku wrócił do kraju. Zmarł 10 stycznia 1966 w Gdyni. Jego grób znajduje się na Cmentarzu Witomińskim.

Ordery i odznaczenia:

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 10 listopada 1933 roku „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie (po raz 3 i 4 w 1922)
• Złoty Krzyż Zasługi (1937)
• Oficer Orderu Korony (Belgia)
• Oficer Orderu Świętego Sawy (Królestwo SHS)
• Medal Międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”