Jarosław Marek Rymkiewicz, Warszawa, 21 maja 2006

Jarosław Marek Rymkiewicz (ur. 13 lipca 1935 w Warszawie jako J.M. Szulc) polski poeta, eseista, dramaturg i krytyk literacki. Profesor nauk filologicznych (specjalność: historia literatury polskiej).

Syn Hanny i Władysława Szulców. Rodzina zmieniła nazwisko po niemieckim przodku pod wpływem wojennych przeżyć w połowie lat 40 (nazwisko Rymkiewicz było przedwojennym pseudonimem literackim Władysława Szulca). Po wojnie rodzina jego osiedliła się w Łodzi. Tam Rymkiewicz uczęszczał do szkoły średniej, a następnie ukończył filologię polską na Uniwersytecie Łódzkim. W roku 1957 wydał swój pierwszy tomik wierszy Konwencje. Jego program poetycki oparty jest na klasycyzmie rozumianym jako odwołanie się do tradycji literackiej i tworzenie na bazie odwołań do jej dorobku tak w sferze formy literackiej, jak i treści czy wątków. Jednak odwołania literackie, na jakich Jarosław Marek Rymkiewicz polega, to nie tradycyjny zestaw symboli sięgający do antyku, ale bogactwo form i charakterystyczne treści epoki baroku. Ten program poetycki wyraził on w książce Czym jest klasycyzm. Manifesty poetyckie z 1967 roku. Zainteresowanie wątkami barokowymi przejawia się w wykorzystywaniu filozoficznych aspektów śmierci, przemijania biologicznego i przemijania w kulturze.

Jarosław Marek Rymkiewicz zajmuje się także tłumaczeniem. Tłumaczył m.in. poezję angloamerykańską – Thomasa S. Eliota, Wallace Stevensa, oraz hiszpańską – Federico García Lorca, Pedro Calderón de la Barca (imitacja Życie snem, 1969).

W roku 2003 został laureatem Nagrody literackiej Nike za tom wierszy Zachód słońca w Milanówku. Jest pracownikiem Instytutu Badań Literackich PAN oraz członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.

Członek Rady Programowej Centrum Nauki Kopernik. W 2010 wszedł w skład komitetu poparcia Jarosława Kaczyńskiego w wyborach prezydenckich.

Zbiory wierszy

• Konwencje, 1957
• Thema Regium, 1978
• Ulica Mandelsztama, 1983
• Mogiła Ordona, 1984
• Moje dzieło pośmiertne, 1993
• Znak niejasny, baśń półżywa, 1999
• Zachód słońca w Milanówku, 2002 (Nagroda Nike, 2003)
• Cicho ciszej. Wybrane wiersze z lat 1963-2002, 2003
• Do widzenia gawrony, 2006

Książki eseistyczne

• Czym jest klasycyzm, 1967
• Myśli różne o ogrodach, 1968
• Aleksander Fredro jest w złym humorze, 1977
• Juliusz Słowacki pyta o godzinę, 1982
• Wielki Książę, 1983
• Żmut, 1987
• Baket, 1989
• Kilka szczegółów, 1994
• Do snowia i dalej, 1996
• Leśmian. Encyklopedia, 2001
• Słowacki. Encyklopedia, 2004 (Nominacja do Śląskiego Wawrzynu Literackiego, czerwiec 2005 r.)
• Wieszanie , 2007 (Nagroda Literacka im. Józefa Mackiewicza, październik 2008)
• Kinderszenen 2008
• Rozmowy polskie w latach 1995-2008 2009

Powieści

• Rozmowy polskie latem 1983 , 1984
• Umschlagplatz , 1988

Komedie

• Król Mięsopust, 1970
• Porwanie Europy, 1971
• Kochankowie piekła, 1972
• Niebiańskie bliźnięta, 1973
• Ułani, 1975
• Dwór nad Narwią, 1979

Rymkiewicz kontra Michnik

Agora domaga się przeprosin od pisarza m.in. za słowa, że redaktorzy „Gazety Wyborczej” są „duchowymi spadkobiercami Komunistycznej Partii Polski”.

„Adamie! Kiedyś – dawno temu – byliśmy przyjaciółmi. Teraz pragniesz mnie postawić przed sądem (właśnie otrzymałem list od Twojego adwokata), ponieważ napisałem prawdę: że jesteście – Ty i Twoi ludzie – spadkobiercami Róży Luksemburg i jej straszliwej idei wynarodowienia Polaków (oraz wszystkich innych narodów) – idei podjętej potem przez Komunistyczną Partię Polski” – napisał Jarosław Marek Rymkiewicz w liście otwartym do redaktora naczelnego „GW” Adama Michnika. List otwarty ukazał się wczoraj m.in. w portalu niezalezna.pl.

Rymkiewicz tłumaczy, że napisał go, bo Agora (wydawca „GW”) zagroziła mu procesem.

– To w PRL pozywano pisarzy do sądu za słowa – oburza się.

Sprawa dotyczy wypowiedzi Rymkiewicza w „Gazecie Polskiej” z 11 sierpnia. Komentując sprawę krzyża na Krakowskim Przedmieściu, stwierdził: „Polacy, stając przy nim, mówią, że chcą pozostać Polakami. To właśnie budzi teraz taką wściekłość, taki gniew, taką nienawiść – na przykład w redaktorach »Gazety Wyborczej«, którzy pragną, żeby Polacy wreszcie przestali być Polakami”.

Pisarz przekonywał, że redaktorzy „GW” są „duchowymi spadkobiercami Komunistycznej Partii Polski”. Jego zdaniem „rodzice czy dziadkowie wielu z nich byli członkami tej organizacji, która była skażona duchem »luksemburgizmu«, a więc ufundowana na nienawiści do Polski i Polaków. Tych redaktorów wychowano tak, że muszą żyć w nienawiści do polskiego krzyża. Uważam, że ludzie ci są godni współczucia – polscy katolicy powinni się za nich modlić”.

Jak poinformowała „Rz” Urszula Strych, rzeczniczka prasowa Agory, 21 września pełnomocnik prawny spółki wezwał Rymkiewicza do opublikowania przeprosin „w związku z naruszeniem dóbr osobistych wydawcy »GW«”.

– Podstawę faktyczną tego wystąpienia stanowią zniesławiające i obraźliwe wypowiedzi pana Rymkiewicza zamieszczone w „Gazecie Polskiej” z 11.08.2010 r. – tłumaczy Strych. – Pan Rymkiewicz na pismo pełnomocnika spółki nie odpowiedział ani też nie opublikował dotychczas żądanych przeprosin.

Rymkiewicz to poeta, eseista, dramaturg i krytyk literacki. Za zbiór wierszy „Zachód słońca w Milanówku” otrzymał w 2003 roku Nagrodę Nike (jej fundatorem i decydentem jest m.in. „Gazeta Wyborcza”).

Komentarz to całej sprawy można ując starym polskim przysłowiem : „Powiedz Panu prawdę w oczy to na ciebie z kijem skoczy.”