Starcie pod Sucharami (Odwet za Szczuczyn) - walka przeprowadzona przez kompanię ppor. Jana Wasiewicza "Lwa" z I batalionu 77 pułku piechoty AK 16 maja 1944 roku z oddziałem niemiecko-ukraińskim . W wyniku starcia zgineło 37 żołnierzy niemieckich i ukraińskich oraz 8 polskich.

1 kompania I batalionu została wysłana przez dowódcę 77 pułku piechoty, majora Macieja Kalenkiewicza w rejon wsi Siemiagi 13 maja, gdyż okoliczne placówki Armii Krajowej zaalarmowały dowództwo o oddziałach niemieckich próbujących wyegzekwować kontyngenty.

Rankiem 16 maja żołnierze 1 kompanii zostali sprowokowani ogniem pojedynczym wroga do wyjścia ze wsi na niezbyt dogodne dla nich pole walki. Po zorientowaniu się wrogów nawzajem doszło do gwałtownej wymiany ognia. Z pomocą siłom głównym kompanii przybyły, zgodnie z planem, plutony II i III. Ze strony polskiej zginął m.in. dowódca plutonu III plut. pchor. Wiesław Nowocień. Przy ciałach żołnierzy niemieckich partyzanci przyczepiali kartki z napisem "Odwet za Szczuczyn".

Wieczorem 16 maja 1 kompania została przerzucona do wsi Mociewczuki, gdzie znajdowało się obozowisko batalionu, na odpoczynek. Kilka dni później kompania została okresowo przeniesiona do batalionu VII. Mjr Maciej Kalenkiewicz wniósł 17 maja o nadanie Krzyży Walecznych Janu Wasiewiczowi, Henryce Tarnowskiej (szefowi sanitarnemu kompanii) i pośmiertnie Wiesławowi Nowocieniowi.

Bibliografia

• Cezary Chlebowski, Pozdrówcie Góry Świętokrzyskie, Warszawa 1986
• Cezary Chlebowski, Reportaż z tamtych dni, Warszawa 1988