Ruiny budynku koszar

Westerplatte to półwysep w Gdańsku, przy ujściu Martwej Wisły. W latach 1926-39 Wojskowa Składnica Tranzytowa, której obrona we wrześniu 1939 stała się jednym z najbardziej znanych symboli polskiego oporu.

25 sierpnia 1939 - przybycie z rzekomo kurtuazyjną wizytą niemieckiego pancernika szkolnego Schleswig-Holstein do Gdańska (w rzeczywistości dobrze uzbrojonego okrętu wojennego przygotowanego do ataku na Westerplatte).

1 do 7 września 1939 - obrona pod dowództwem mjr. Henryka Sucharskiego, od 2 do 7 września dowodził zastępca kpt. Franciszek Dąbrowski.

Pomnik Obrońców Wybrzeża

Westerplatte broniła przez 7 dni wzmocniona kompania (miała walczyć kilkanaście godzin). Atakowało około 3500 niemieckich żołnierzy wspartych ciężką artylerią (m.in. haubico-moździerze kalibru 220 mm), bombowcami nurkującymi Stukas oraz pancernikiem Schleswig-Holstein. Z Zatoki Gdańskiej niemieckie okręty ostrzelały teren Westerplatte.

Załoga polska w liczbie ok. 180 żołnierzy wiązała walką nieprzerwanie przez 7 dni poważne siły hitlerowskie (piechota morska, SS-Heimwehr Danzig, oddziały wojsk lądowych) zadając im duże straty (ok. kilkuset poległych, przy stratach własnych 15 zabitych). Walką związano też kilka baterii artylerii polowej i haubic, eskadry lotnictwa nurkującego (ok. 40 samolotów), a przede wszystkim - ostrzeliwujący polską placówkę pancernik Schleswig-Holstein. Ten ostatni nie mógł być dzięki temu wykorzystany do likwidacji innych punktów obrony Wybrzeża we wrześniu 1939.